شهریور نود و یک در برنامه هفت از بازیگری خداحافظی کردم. سه سال بود که بهش فکر میکردم. عشقم به بازیگری زنجیری شده بود به گردنم که منو با خودش میکشید. فضای تلویزیون و سینما روز به روز از هنر دورتر میشد و شکل کاسبی به خودش میگرفت. هر جوجه سر از تخم درآورده بی سوادی ، کمبودها و عقده هاشو به عنوان نقد تف میکرد تو رسانه ها و خودش رو منتقد میدونست در حالی که ما با کریمی ها و گلمکانی ها و امیری ها نقد رو یاد گرفته بودیم . من در هر درجه بازیگری که بودم( بخوانید ده ) رها کردم. هنوز هم بغضش تو گلومه... خیلی زود مسئله سها بغرنجی شو نشون داد. هر چه من تلاش میکردم، روز به روز ، ماه به ماه ، با تراپی های رنگارنگ... با یک خم ابروی پدرش که شش ماه ، هشت ماه و... سها رو میگرفت و میبرد و بدون هیچ آموزشی تو خونه نگه میداشت، هدر میرفت. تا جایی که نه میشد جایی بردش و نه کسی که نگهش میداشت از چنگ و جیغش در امان بود. مبارزه سخت و طولانی داشتم. انقدر طولانی که همه نزدیکانم فکر میکردند من کلا خل شدم. تنهای تنها بودم. غیر از پسرم و دو دوست نزدیکم هیچکس نبود. چطور رضایت پدرش رو به شرط خروج از کشور گرفتم و ظرف بیست و چهار ساعت از ایران خارج شدم ، چطور ده ماه تو ترکیه شهر به شهر با سها سرگردان شدم تا ویزای سها صادر بشه ، بماند. تو‌پستهای قدیمی ام هست. آمریکا هم که رسیدم، تا سال پیش همین موقع دوندگی داشتم که سها رو در واقع بچپونم تو یک برنامه تمام و کمال درست. از سال نود و سه با انجمن اوتیسم ایران همکاری نزدیک داشتم. بیست و خرده ای برنامه زنده و ضبط شده که به هر شکلی بود و هر موضوعی داشت اوتیسم رو توش معرفی کردم. هر کاری در توانم بود کردم و میکنم. اما؛ وقتی میبینم بچه های عادی انقدر بهشون بی توجهی میشه؛ دیگه چه انتظاری از وضعیت بچه های خاص باید داشته باشم ؟ خانواده های اوتیسم هم متاسفانه هرگز نتونستن هماهنگ باشن. تفاوت خیریه با ان جی او هم در ایران جا نیفتاده.... دوری خیلی سخته. فرزند اوتیسم داشتن سخت تر. تمام امکانات دنیا هم نمیتونه جبران این سختی رو بکنه... ما هم که خوردیم و بردیم و مشغول حال و هولیم... ببخشید دیگه!!😁 ***قبل از سوال های لایت ها رو نگاهی بیندازید. ممنون #لادن_طباطبایی #سها_تهرانی #بازیگری #مهاجرت #اوتیسم