دست هامان را در باد رها کنیم شاید این دست های پیر بتوانند از درخت گیلاس بچینند شاید از سرگردانی ها رها شویم و بدنبال پروانه ها در باد بدویم هرچه بود آرزو بود که رخ نداد فقط دست های ما در اتفاقات آلوده شد آنقدر آلوده که ما از نگاه کردن به آنها هراس داشتیم بادستهای آلوده از پله های اضطراری بالا رفتیم که شاید ثانیه ای خود را فراموش کنیم شب از ما می گریخت به صبح نزدیک می شدیم در میان شهر بدنبال کبریت روشنی بودیم که سیگارهای نم گرفته وبدبو را روشن کنیم ! #احمدرضا_احمدى