سال ِ ۸۷ ، دوازده سال پیش از این، همین روزهای اوایل ِ بهار با سیامک ِ شایقی که روانش شاد ، راهی ِ آبادان شدیم برای ساختن ِ فیلم ِ «آوای نخلستان». سی و چند جلسه فیلمبرداری در شرایط ِ سخت را با انگیزه ی ساختن ِ یک فیلم ِ خوب، با موضوعی خاص پشت ِ سر گذاشتیم. به این امید که «آوای نخلستان» روی پرده و بعد روی صفحه ی تلویزیون خستگی هامان را در ببرد. امیدی که به یأس بدل شد! از «آوای نخلستان» تنها همین چند عکس ِ بی کیفیت و همین چند خبر ِ قدیمی باقی ماند و دو اکران در بخش ِ ویدیویی ِ جشنواره ی فجر ِ آن سال، آن هم به همت و تلاش و آقای شایقی. فیلم ،هرگز روی ِ پرده ی سینما و صفحه ی تلویزیون را ندید.گفتند موضوعش مناسب ِ شرایط ِ روزگار نیست. و گویا موضوع ِ «احقاق ِ حق» هیچ گاه مناسب ِ شرایط ِ هیچ روزگاری نیست! .صبح که خبر ِ فوت ِ ایشان را شنیدم گفتم حالا لابد عده ی کثیری ! شروع می کنند به داد ِ سخن دادن که آی ! چه حیف و چه افسوس و چه نخبه ای از دست مان رفت ! و همین ها ، که احیاناً مسئول یا تصمیم گیرنده هم بوده اند،آیا به وقتش تلاشی ، اقدامی کردندکه همین نخبه ی از دست رفته ، حسرتی با خود به گور نَبَرَد؟! حسرتی مثل ِ پخش یا اکران ِ فیلمش...یا ساخت ِ آثار ِ جدیدی که همیشه طرحش را در ذهن و‌ در دست داشت؟ . یادم نمی رود آن همه دوندگی که برای دیده شدن ِ این فیلم کردند...هربار حرفش می شد می گفتند دلم برای جانی که تو کندی برای این نقش، بیشتر از همه می سوزد ! . روح و روان ِ سیامک شایقی ِ عزیز شاد ، که از او بسیار آموختم. ایده آل گرایی و سخت گیری و سخت پسندی اش حتی در شرایط ِ بسیار سخت، خاص ترین چیزی ست که از ایشان به خاطرم مانده. . جای شان بهشت . #سیامک_شایقی#سینمای_ایران #کارگردانان_سینما