#Repost @reza_smaeily with @get_repost ・・・ #متقاعدسازی دیگران برای مشارکت در انجام کارهای نیکی مانند تأمین غذای افراد نیازمند و یا تأمین هزینه درمان ایشان، بسیار کار مشکلی است. حال اگر دعوت به موضوع #نیکوکاری در خصوص ساخت یا تجهیز #مدرسه در مناطق محروم باشد که دیگر سختی آن چند برابر می‌شود. ـ می‌گوییم: محل تحصیل این بچه‌ها یک آغل است؛ یعنی صبح که گوسفندان و بزها از آنجا خارج می‌شوند تبدیل به یک کلاس درس می‌شود و تا بعدازظهر که گوسفندان و بزها از چرا باز می‌گردند، در این محل کلاس درس تشکیل می‌شود. ـ می‌گوید: پس دولت چکار می‌کند؟ وظیفه دولت است که برایشان مدرسه بسازد. ـ می‌گوییم: استفاده از بخاری‌های نفتی در کلاس درس ناایمن است و هرآن احتمال بروز یک حادثه جبران ناپذیر می‌رود و جان بچه‌ها در خطر است. ـمی‌گوید: کمی از اختلاس‌های میلیاردی کم بشود می‌توان تمام بخاری‌های نفتی مدارس را جمع‌آوری کرد. ـ می‌گوییم:‌ دانش‌آموزان این مدرسه لوازم‌التحریر مورد نیاز برای تحصیل را ندارند. ـمی‌گوید: آقازاده‌هاشون رو می‌فرستند اونور آب اونوقت وضع این بچه‌ها اینجوریه. همزمان با همه این‌ها، بر باعث و بانی این اتفاق‌ها هم لعنت می‌فرستد و می‌رود. اگرچه گفته‌اند جلب اعتماد دیگران، ایجاد علاقه‌مندی و تهییج عواطف و احساسات از مهمترین اقدامات متقاعدسازی است، اما شرط اول این گفت‌و‌گو پذیرش درونی فرد برای انجام عمل است. ارزش‌گذاری بر گفت‌وگوها را بر عهده خودتان می‌گذارم؛ حتما بین شما هم طرفداران خاصی برای قسمت "می‌گوید"ها وجود دارد. اما درباره عکس: اسمش هادیه است. در سفری که چهارشنبه هفته پیش به اتفاق آقای #آرش_مجیدی به سیستان و بلوچستان داشتیم در مدرسه شهید بابایی نصرت‌آباد دیدمش و ازش اجازه گرفتم و این عکس رو گرفتم. دوقلو بودند. قل دومش برادرش بود، عبدالهادی. درعکس دوم می‌تونید دوتایی‌شون رو ببینید. کلاس اول بودند. مدرسه‌شون با یک بخاری نفتی گرم می‌شد. حادثه آتش گرفتن دانش‌آموزان شین آباد و مدرسه اسوه حسنه زاهدان دل همه‌مان را به درد آورده است، به‌خصوص اگر پدر یا مادر باشی. بچه‌های معصومی که صبح با پدر و مادر خداحافظی کرده‌اند و به مدرسه رفته‌اند و ظهر خبر سوختگی‌ یا فوت‌شان را به پدر و مادر می‌دهند. متأسفانه فاصله زمانی بین وقوع چنین حوادثی در کشور کم شده است. همه‌مان می‌دانیم مهمترین علت آن بی کفایتی مسئولین است. اما چاره چیست؟ ما هم بنشینیم و منتظر حادثه بعدی باشیم تا بر باعث و بانی آن لعن و نفرین بفرستیم؟ یا همه این بچه‌ها را فرزندان خویش محسوب کنیم و قدمی به اندازه توانمان بردار