و آنها چهل روز است که هنوز ناباورانه با هر صدایی از جا میپرند و به آسمان نگاه میکنند.هنوز بی هوا اسم عزیزانشان را صدا میزنند و در اندوه خودشان غرق هستند. و ما هی یکدیگر را محکوم میکنیم به این و به آن.به این کار و آن حرف. من فقط نمیخواهم آنها فکر کنند که فراموش کرده ایم همه ی ما ، غم آنها را.