روز ِ جهانی ِ تئاتر مبارک! فقط ، یادمان باشد ، تماشاگر ِ تئاتر ، توی این مملکت در بهترین حالت زیر ِ پنج درصد است ، و تماشاخانه های ِنمایش های مستقل ، غالبا ً کم تماشاگر است ، و جان کندن ِ عاشقانه ی اهالی ِ تئاتر ، روی صحنه و جز آن ، دیده نمی شود ‌و در بسیاری از شهرها ، حتی شهر های بزرگ ، تماشاخانه ای برای اجرای تئاتر وجود ندارد و مشاغل ِ تئاتری اعم ِ از بازیگری و کارگردانی و نویسندگی و طراحی و‌ همه !جدی انگاشته نمی شوند و تئاتر این هنر ِ ناب و اصیل و فرهنگ ساز و تاثیر گذار هیچ گاه ، علی رغم ِ ادعاهای رایج ،جایگاه واقعی خود را نیافته است و اینکه سالی یک بار بیاییم از زبان ِ پیتر شومان بگوییم ‌‌و بنویسیم : تئاتر یک ضرورت است ، چیزی شبیه به نان ! و نگوییم چرا ؟ و ننویسیم این جمله یعنی چه ؟ و قدمی در جهت ِ فرهنگ سازی در ارتباط با هنر ِ نمایش برنداریم و کمبود هایش را نشناسیم و در جهت رفع ِ آن نکوشیم ... این تبریک گویی ِ هر ساله شبیه تعارف ، شبیه ِ الکی قربان ِ هم رفتن است. روز ِ جهانی ِ تئاتر را وقتی می شود صمیمانه به اهل ِ تئاتر ، چه آن ها که شاغل ِ این حرفه ، چه آن ها که علاقه مندند تبریک گفت که معیارهای ِ تئاتر در اینجا به هر لحاظ و از هر نظر، منطبق باشد بر معیارهای جهانی ِ این هنر ...به امید ِ آن روز. عکس ، مربوط است به نمایش « مرغ دریایی ِ من » به کارگردانی کیومرث مرادی . که تابستان ِ گذشته روی صحنه رفت. ساینا قادری عکس را برداشته . #روز_جهانی_تئاتر