هنوز مكافات نخستين ديكته كلاس اول دبستان مهدوي از ذهنم پاك نميشود. حكمآ طالع من و ديگر همكلاسي ها در برج ريغ بود كه در سن هفت سالگي ، خانم معلم بي حوصله و عصبي مزاجي سرمان آوار شده بود . يادم هست در نوبت اولين ديكته وقتي فرمودند هر جمله درس را دوبار تكرار ميكنند ، من سر به هوا فكر كردم هر جمله را بايد دوبار بنويسيم. همين بود كه در خلال صحيح كردن ديكته ها ، با تشر و فرياد مرا خواست جلوي ميزش و بدون اينكه ديكته ام را صحيح كند به دليل اينكه هر جمله را دوبار نوشته بودم دفترچه لوله كرده را جوري زد وسط فرق سرم كه حتي هنوز پس از گذشت نيم قرن از آنزمان خاطره اش سرم را درد مياورد ! نام اين خانم معلم عنق و بد اخلاق خوشبختانه يادم نمانده اما دو خانم معلم صبور و مهربان كلاس سوم و كلاس پنجم دبستان را هرگز فراموش نميكنم : خانم مهندسي و خانم نصر اصفهاني ! شايد اگر نبود مهر و محبت اين دو عزيز، از درس و مدرسه براي هميشه بيزار شده بودم ! راستي چقدر نظام آموزشي خصوصا در دوره دبستان در شكل گيري شخصيت اجتماعي افرادحائز اهميت است و متاسفانه چقدر دولتها در ايران اين موضوع را شوخي ميگيرند ! به اميد روزي كه در مدارس ما هيچ دانش آموزي تنبيه و تحقير نشود و هر معلم عزيزي يادش باشد كه بقول زنده ياد نادر ابراهيمي " تحقير ، مقدمه هر جنايتي ست ! "