. مرا سیمای زنی‌ست که نگاه چشم چرایانه‌ی هرروزه‌ای را به‌دوش می‌کشد... با هزاران علامت تعجب !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! پشت به پشت هم به‌سان رژه سربازان بی‌سری که گاه ‌و ‌بی‌گاه، پای زیر تبل بزرگ را فراموش کرده‌اند... و اما قانون... با نانی برشته در پایانش که موش‌های پروار خیابان ولیعصر، تکه‌های آن نان آخر را خورده‌اند...