. دیگه کم‌کم داریم بهش عادت می‌کنیم. چه‌تلخ/چه‌شیرین مزه گس گرفته این روز‌ها... از دوری و ندیدن خانواده‌ای که هرکدامشان یکجایی خودشان را محبوس کرده‌اند تا رفقایی که بودنشان برایمان مدام بود... کم‌کم دلم دارد تنگ می‌شود برای موتوری هایی که ساعت شیش صبح گاز موتورشان را پر می‌کردند تا صدای آژیر ماشین‌ها را درنمی‌آوردند، آرام نمی‌گرفتند. دلم دارد تنگ می‌شود برای آن وانتی‌هایی که با صدای نکره در کوچه راه می‌افتاند و آهن‌آلات و ... می‌خرند. آیا داریم عادت می‌کنیم؟