. بچه که بودم، تلویزیون پر بود از جذابیت و هیجان. موسیقی و تصویر. تازگی و سلیقه. خاطره میساخت. میخکوب میکرد. معتادش میشدی. توی هر سنی. از هر قشری. واقعاً جعبه جادویی بود... الآن دیگه نه تصویر توشه، نه موسیقی. نه تازگی داره، نه سلیقه. الان دیگه خاطره نمیسازه. میخکوب نمیکنه. دیگه نه جعبه ست، نه جادویی. الان یه قاب خاکستریه که گوشه خونه هامون داره نفسای آخرشو میکشه... پ.ن اول: ما سریال خارجی میدیدیم، وقتی سریال خارجی دیدن مد نبود پ.ن دوم: اگه اینا رو یادتونه، پیر نیستید. دم مرگید