بی شک و بدون اغراق با سینه ای آکنده از بغض، که از تک تک جملات پر از دلتنگی ات آمد، نمی شود انکار کرد که ذره ذره خاک وطن ردی از هنرت دارد و تا همیشه حرف مردی و مردانگی که باشد اسم بهروز وثوقی نه فقط برای نسل من و قبل از من که برای همه نسل ها تداعی می شود... مگر می شود طول جاده چالوس را رفت و یاد همسفر نیفتاد؟ مگر می شود تمام خاطراتی که برایمان ساختی و در آن درخشیدی را از یاد برد؟ و امروز می توان حتی قسم خورد که ستاره را تو معنا کردی در روزگاری که ستاره سازی بی هیچ امکاناتی اگر نگویم محال که دشوار بود... به امید روزی که دوباره در خاکی که هم تو به آن تعلق داری و هم آن به تو، بیش از پیش بدرخشی... به امید تازه شدن دیدارها! دلت نگیرد که دل اين خاك و مردمش همواره باتوست!