. سینمای رسول‌اف سینمای به شدت کنش‌مندی است؛ یعنی نه تنها نقادانه است، بلکه می‌توان گفت به نحوی طغیانگر و مهاجم است؛ به‌عنوان مثال، فیلم درخشان «کشتزارهای سپید» (۱۳۸۸) بی‌گمان یکی از رادیکال‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است، اینکه به‌واسطۀ زبان سینما و میزانسن، دست به نقد الهیات سیاسی بزنی کاری است یکه و حقیقتاً پیشرو. سینمای رسول‌اف را که مرور می‌کنیم متوجه نوعی خط فکری مشخص در کارش می‌شویم که به هیچ عنوان اثری از سوار بر موج بودن و این چیزها در آن نیست، در واقع نوعی تعهد در کار رسول‌اف وجود دارد که در نهایت به فرم می‌رسد و به شدت هم سینمایی است؛ از «گاگومان» و «جزیره آهنی» گرفته تا «به امید دیدار» و همین اواخر فیلم «لِرد». بخشی از گفت و گوی من با ماهنامه فرهنگ امروز درباره ی سینمای پیشرو ایران خرداد ١٣٩۶ «سینمای پیشرو: مقاومت و نقد شرایط» #جای هنرمند زندان نیست