با شنیدن این خبر انگار صدبار و صد پرواز دوباره سقوط کرد... فراموش نمی‌کنیم فراموش نمی‌کنیم فراموش نمی کنیم فراموش نمی کنیم فراموش نمی کنیم و هزار هزار بار دیگر ... چقدر تنهائیم، شبیه به بچه ای تکه تکه شده و پیچیده شده، در چادری سیاه، اما زنده! در دورترین و خلوت‌ترین خیابان یکجا پرت شده ایم! پرت‌مان کردند... چقدر تنهائیم.