میثم کریمی: فیلمنامه سهیل بیرقی، عجولانه است و باعث می‌شود تا « من » هرگز نتواند تبدیل به اثر اجتماعی ماندگاری در ذهن مخاطب شود.

جبار آذین: روی نکات منفی زوم کرده و اندوه و افسوس و حسرت از در و پیکر فیلم می بارد چندان تماشاگر خسته از مشکلات و گرفتاری های زندگی را راضی نمی کند.

نزهت بادی: پایانی تلخ و اندوه‌بار که این احساس را در ما به وجود می‌آورد که زن‌های تبهکار بیش از آنکه برای جامعه پیرامونشان خطرناک باشند، در مسیر تباهی آگاهانه خودشان بی‌پروا پیش می‌روند.

مرتضی اسماعیل‌دوست: «من» فقط برای سهیل بیرقی نویسنده و فیلمساز بوده و تبدیل به «ما»ی مخاطب و منتقد نخواهد شد، چون چیزی برای عرضه ندارد و تنها دلخوش به ایده‌ای شده که اتفاقا می‌توانست اثری قابل توجه از آن خلق شود.

آناهیتا برزوئی: موضوع کلاهبرداری در جامعه امروزی و ساخت فیلم در مورد آن شاید چیز تازه ای نباشد اما نگاه بیرقی به این موضوع و نوع ساخت و پردازش آن و گذر از موقعیتهای سختی که پیش رو داشته فیلم را با دیگر فیلمهای این ژانر متفاوت کرده است.