حمید غفاریان: آن‌چه که فیلم را در باتلاق می‌اندازد نگرش فیلمساز به مخاطبش است که سلیقه آن‌ها را خیلی سهل قلمداد کرده است و خود عوامل سازنده از سینمای هند تصویر اپیدمی و اشتباه دارند که آن‌را به مخاطب سال 95 سینمای ایران هم تسری دادند.

امیر ارسلان صمدزاده: گاهی نوشتن از معایب هم به قدر تعریف و تمجیدهای زورکی و بی دلیل عذاب آور و بی حاصل است. سلام بمبئی را تنها می توان با پاپ کرن دید و لذت هم نبرد چراکه مطمئنا طعم پاپ کرن پنیری را هم به سهم خود خراب خواهد کرد.

محمدتقی فهیم: فیلم عقب‌تر از سینمای روز هند است و نتوانسته خود را به بالیوود امروز برساند. هر چند تجدید خاطره با امثال شعله و سنگام شاید برای تماشاگر ایرانی تا حدودی جذاب باشد اما بعید است در هند به موفقیت برسد.

امید سهرابی: اگر کارگردان مجال پیدا می‌کرد در گیلاس‌های آن به جای آب پرتقال‌ از نوشیدنی‌های دیگر استفاده می‌کرد و ما را یاد فیلم فارسی‌های دهه 50 می‌اندازد.

محسن ظهرابی: سلام بمبئی یک فیلم عشقی است که برخی از مؤلفه‌های این ژانر را در ساختار خود گنجانده است. الگوی عشق پسر فقیر به دختر ثروتمند تاریخچه‌ای طولانی در سینمای هند و همین سینمای خودمان دارد.

محمود نامی: « سلام بمبئی » را باید بعد از 37 سال، یک پدیده و نوآوری خواند، لذا نقد چنین فیلمی بر پایه نرم ها، معیارها، پارامترها، شاخص های سینمائی و سنجش آن با خط کش سینما ره به جائی نخواهد برد.

نفیسه ترابنده: «سلام بمبئی» با فیلمنامه ای غیر منطقی و کلیشه ای، شخصیت پردازی های سطحی بازی های تصنعی و کارگردانی ضعیف تنها به مدد جذابیت های بصری شاد هندی توانسته در گیشه به فروش خوبی برسد و این نیست مگر به دلیل فقدان فیلم خوب ارزشی و در عین حال شاد.

جواد محرمی: فیلمی که به لحاظ سینمایی در نقطه مقابل سینمای شبه‌روشنفکری ایران قرار می‌گیرد و خوشبختانه تلخکام کردن و ناامید کردن مخاطب بیچاره ایرانی را رسالت اصلی سینما فرض نکرده است.

میلاد خدابنده: باید گفت فیلم سلام بمبئی چیزی جز نشان دادن تصاویر کارت پستالی از سرزمین هزار و یک رنگ هند و تجربه ساخت محصولی مشترک میان دو کشور نداشته است.

ساناز رمضانی: شاید تنها فایده«سلام بمبئی» این باشد که می‌تواند به عنوان یک مطالعه آسیب‌شناسی مورداستفاده محققان سینمایی قرار بگیرد. وگرنه «سلام بمبئی» جز عصبانی کردن مخاطب هوشیار و جدی سینما خاصیت دیگری ندارد.

افشین علیار: می‌شود این‌طور بیان کرد که موقعیت‌های عاشقانه در این فیلم به غلو و اغراق نرسیده است چرا که عشق در این فیلم در حد دیالوگ یا ارجاعات نیست و می‌شود عشق را به معنای درستش در این فیلم حس کرد.