حمیدرضا حیدری: پرتوی که سال‌هاست در سینما حضورداشته و نامش به‌عنوان نویسنده و یا کارگردان در کنار آثار زیادی دیده‌شده ازجمله فیلم خوش‌ساخت کافه ترانزیت، معلوم نیست چطور با چنین فیلم‌نامه‌ای پا به عرصه تولید گذاشته است، شاید او بسیاری از ضعف‌های قصه را به اجرا حواله کرده و خواسته صحنه‌هایش را با الهام از فیلم‌های دیگر با یک اجرای خوب از آب دربیاورد غافل از اینکه سینما بیشتر از اینکه اجزای ازهم‌گسیخته باشد یک کلیت است که باید مضمون قابل‌تأملی را برای بیننده به تصویر کشد خواه این مضمون موردپذیرش مخاطب باشد خواه مخالف.

سامان سالور: کامبوزیا پرتوی تمام تلاشش را برای ساخت فیلمی متفاوت و آبرومند غیر شهری کرده و از این حیث کامیون نگاه مستقلی به ماجرای داعش و حضورشان در نزدیکی مرزهای غربی دارد اما برای رکورددار سیمرغ بلورین فیلمنامه جشنواره فجر و یکی از کارگردانانی که فیلمنامه را جدی، تخصصی و حرفه‌ای دنبال می‌کند؛ خیلی عجیب است که قصه آخرین فیلمش؛

رسول نظر زاده: کامیون ماجرای ‌آدم‌های حاشیه‌ای ‌و فراموش‌شده در جنگ ‌و صدمه‌دیدگان بحران‌های بزرگ است؛ چنان که ادامه‌ی این گونه آدم‌ها را در شهر تهران، ‌باز هم در حاشیه ‌و در جست‌وجوی کار در خیابان‌ها و سر چهارراه‌ها می‌بینیم.

علی شیرازی: کامیون موضوع خوبی دارد. البته شروع فیلم و هجوم داعش به کردهای ایزدی و اعدام‌ها و تک‌تیراندازها، این پیش‌زمینه را در بیننده ایجاد می‌کند که مانند این چند سال و دیگر فیلم‌هایی که به مسائل عراق و کردستان می‌پردازند.

علی منصوری: کامیون همانند نام‌گذاری نه‌چندان پروجهش یک پیکره‌ی کاملا کاریکاتوری دارد.بعضی قسمت‌های آن همچون موسیقی، بازیگری چند بازیگر و فیلم‌برداری بسیار قابل تحسین است اما در وجوهی همچون روایت یک دست، داستان‌گویی، بازیگری عده‌ای از بازیگران فاجعه بار است و در نهایت فیلم خیلی بلاتکلیف و بی‌هدف و سراسر ابهام نیز به پایان می‌رسد.

محمد حسن بورچی: درباره کامیون نوشتن کار بسیار سختی است. فیلمی بسیار معمولی و در اکثر موارد گنگ با دوربینی که بسیار خودنمایی بی‌مورد می‌کند از کارگردانی که هرچند توقع دیدن آثار پرکنش و واجد ریتم سریع را از او نداریم، اما به هیچ روی نیز از او توقع نمی‌رود تا متنی چنین دم‌دستی و بی‌هدف را زمینه کار قرار دهد.

نیره رحمانی: پرتویی نیز مثل بسیاری از فیلمسازان هم دوره خود ، نمی‌تواند جهانی به‌روز شده که با نبض جامعه پیش آمده را در برابر تماشاگر خود بگذارد، به همین خاطر اگر هم مخاطبان را تا پایان فیلم با خود همراه کند از تاثیرگذاری عمیق بر آن‌ها ناکام می‌ماند.

میثم رشیدی مهرآبادی: اگر چه موضوع اصلی «کامیون» هیچگاه قدیمی نمی‌شود و جنگ و آوارگی همواره بر پیشانی ملت‌های ضعیف، نقش بسته است اما «کامیون»ِ پرتوی همچون نان بیاتی است که در سال‌های انتهاییِ دهه ۹۰ نمی‌شود از دیدنش لذت برد.

سام بهشتی: سعید_آقاخانی به عنوان بازیگر اصلی که حضور نسبتا جدی در بیست دقیقه اول دارد و بعد از آن تا پایان به تکرار می‌افتد و یک موسیقی جدی و مهم که در متن قرار می‌گیرد و چند پلان مختلف از زاویه نگاه تورج اصلانی، حرفی برای گفتن ندارد.

مهدی ملک: مشکل اصلی همین است که فیلم بین این دو روایت ذکر شده سرگردان است. از یکسو تاکید بر بیرحمی شهر تهران و تصویر کردن شخصیتی از شوهر که اصلا معلوم نیست چگونه ادمیست و حتی نشان دادن جنازه ای که شاید او باشد و تاکید بر غیرتی بودن کودک همراه زن، روایت اول و کاملا ناامیدکننده را به ذهن متبادر میسازد و از دیگر سو تاکید بر خارج از تهران بودن خانه اجاره‌ای در آخر فیلم و تاکید بر عکس شوهرش با خانم بازیگر روایت دوم را.

محمدحسین رحیمی: شکل کارگردانی فصل شلیک تیرهای خلاص، تحسین‌برانگیز و کیفیت بازنمایی مظلومیت و غربت مردم ساکن در مناطق اشغالی داعش، تاثر برانگیز است. اما فاصله‌ی کیفی این بخشها با ادامه‌ی فیلم چنان دور و دراز است که نمی‌توان باور کرد توسط یک کارگردان و با یک میزان از رمق و انگیزه ساخته شده باشد.

محمدرضا پورصفار: کامبوزیا پرتوی پس از ۱۳ سال با «کامیون» بازگشته، بازگشتی بی رمق و کم جان، از جنس دغدغه های این سال هایش و با درونمایه تعهداتی به انسان بی سرپناه در تهران.

سیدعلاء سیادت : کامبوزیا پرتوی قبلا با کافه ترانزیت اثبات کرده بود که کار در جاده و پرداخت درامی خانوادگی را به خوبی بلد است و با شنیدن نام فیلم جدیدی _کامیون_ با ذهنیتی مثبت به پای فیلم مینشینیم .

مهدی خرامان: کامیون اثری گنگ وتهوع آور است و حتی کیلومتر ها از فیلم قبلی آقای کارگردان یعنی «کافه ترانزیت» عقب تر وبی دغدغه تر است زیرا تمام حرف های خودش را پس می گیرد.