محمد حسن موحدی: به نظر می‌رسد مولف اثر علاقمند بوده است تا اضطراب‌ها، استرس‌ها و ملامت‌های دهه پنجاه و شصت را دوباره به مخاطبان دهه نود تحمیل کند و هر چند مخاطب در برخی صحنه‌ها با فیلم می‌خندد، اما در آخر با حالتی مغموم از سینما خارج می‌شود؛ حالتی که حتما نقطه قوت فیلم نیست!

افشین علیار: نفس برای کارنامه‌ی فیلمسازی نرگس آبیار امتیاز مثبتی ندارد چرا که نمی‌شود با خرده روایت‌ها و به تصویر کشیدن رویدادهای تاریخی یا انیمیشن برای مخاطب قصه تعریف کرد.

سیدعلاء سیادت : نفس روایتی تکه تکه با تصاویر زیباست ، اما این روایت به هم پیوستگی لازم را ندارد و هدف و داستان خود را گم کرده است.

کیمیا عراقی: دیدن «نفس» برای کسانی که ارتباط خوبی با دنیای کودکی دارند تجربه جالب و البته تلخی است، هرچند که شیرینی فیلم به بخش‌های تلخ آن برتری دارند. هرچند پایانِ «نفس» پایان تلخ بهار‌های سرزمین ما است.

محمدرضا فهیمی: "نفس" طولانی و کش‌دار است اما در سبک خانم آبیار برای اینکه بیننده بتواند با احساس شخصیت‌های داستان همراه شود، به ناچار باید به اطناب و طولانی کردن داستان رضایت داد تا بتوان تک تک احساسات را نشان شد.

سید ابراهیم هاشم‌زاده: استفاده از انیمیشن برای روایت ذهنیت‌ها و رویاهای کودک هم به جذاب‌تر شدن و موفق بودن این تجربه کرده و استفاده خوب از نور و رنگ و بازی‌های خوب و فضای باورپذیر کار نشان از آشنایی و احاطه و تسلط کارگردان بر موضوع فیلم دارد.

حمیدرضا امیدی سرور: حین تماشای فیلم نفس به خصوص بعد از نیم ساعت اول که فیلم به ورطه کسالت افتاد و مدام کند و کند و کند تر شد، جوری که حتی زیبایی و شیرینی دختر بچه ای که فیلم را روایت می کرد و یا آن بارقه هایی از نوستالژی که از خوش ذوقی فیلمساز حکایت می کردند نیز نمی توانست چاره ساز باشند. مدام از خود می پرسیدم که فیلمساز چگونه می خواهد این قصه را که به جای پیش رفتن فرو می رود، تمام کند.

: نفس اثری مخرب است زیرا به شدت بر بنیان‌های انقلاب اسلامی ایران تاخته و ضمن ارائه تصویر فلاکت بار جامعه ایرانی در زمان پهلوی، انسان ایرانی را با تمام معضلاتش، انسانی سرخوش معرفی ساخته.

یاسمن خلیلی‌فرد: «نفس» گویا قرار است مستندی درباره تاریخ ایران در برهه‌ی مد‌نظر کارگردان ببینیم که جهش‌های زمانی‌اش خوب به هم چفت‌و‌بست نشده‌اند.

مهدی تراب بیگی: «نفس» مرثیه‌ای برای یک جادوست... مرثیه‌ی خاصیت از دست رفته‌ی خیال و جادوی سینما، «نفس» سینمای حسرت است. حس مبهمِ و غریبی از حسرت که دقیقا چند روز پس از تماشای فیلم به سراغت می‌آید

عبدالجبار کاکایی: «نفس» آبیار ریه‌های نسل من رو به سرفه انداخت. این مقدار واقع‌گرایی، تاوان کدام تصمیم نگرفته و رفتار نکرده است که باید بکشیم، حال آتش گرفته نسل من قصه نمی‌خواهد که درام‌اش خوب در بیاید یا نه...

محمدرضا وحیدزاده: «نفس» از مشکلاتی جدی نیز رنج می‌برد. ریتم فیلم با جلو آمدن داستان کند می‌شود و فرم اثر هم از نقطۀ اوج خود فاصله می‌گیرد. اما بی‌گمان بزرگ‌ترین مشکل فیلم، پیرنگ آن است.

محمدرضا لطفی: اما چرا نفس فیلمی جذاب و گیرا است؟ پاسخ این پرسش به عوامل مختلف و نسبتا زیادی بازمی گردد که یکی از آنها نگاهی نو و بکر به فضای بحرانی سال‌های 56 تا 60 است که به شدت بر روی لبه تیغ قرار دارد.

علیرضا پورصباغ: اگر پارامترهای قضاوت در جشنواره فیلم فجر بر اساس معیار های فنی، هنری و تکنیکال باشد از همین حالا باید مهران احمدی و پانته آپناهی را باید سیمرغ به دست دید. سال آینده فیلم نفس و فیلم ابدو یک روز رقابت سختی برای معرفی به اسکار را خواهند داشت.