سید محمد تقوی: شهاب حسینی در «برادرم خسرو» نقش یک بیمار دوقطبی را بازی کرده است. اما اصولا بهترین بازی‌های او در تمام دوران کاری‌اش، نقش‌های «دوقطبی» بوده است. نقش‌هایی که بازیگر از میانه راه تغییر مسیر داده و شخصیت تازه‌ای را برای تماشاگر به نمایش گذاشته است.

جواد طوسی: فیلم با ارائه تصویری خاکستری از یک خانواده طبقه متوسط رو به رشد جامعه شهری که مناسبات نامتعادل و پرتنش و موقعیت‌های دفرمه در آن وجه غالب پیدا کرده است، نگاهی تلخ و کنایه‌آمیز به این زمانه خالی از مهر و خصایص انسانی داد.

سیدمحمدرضا حسینی: این شیدای بیچاره هر چه کشیده از همین آدم‌هایی ست که فکر می‌کنند با قانون‌گذاری برای زندگی طبیعی و شخصی دیگران ، می‌خواهند باعث پیشرفتشان بشوند .

امین پارسا: صحنه‌های کشمکش و دعوا بین ناصر و خسرو در نوع خودش بی‌نظیر است و برخلاف فیلم‌های به اصطلاح اجتماعی این روزهای سینما مخاطب را کلافه نمی‌کند. برادرم خسرو درامی‌ست که تظاهر به اجتماعی بودن نمی‌کند ولی زیر پوستش رگه‌های عمیقی از درام اجتماعی را در اختیار بیننده می‌گذارد.

میلاد خدابنده: روایت قصه، نقطه‌ی قوت و موفق فیلم است. روایتی که در ابتدا بدون هیچ درنگ و معطلی شروع می‌شود و در دل خود برای شناخت شخصیت میان دو برادر از هر موقعیتی بهره می برد تا در فرم درستی از فیلم سازی ارائه شود.

محسن سلیمانی فاخر: «برادرم خسرو» با داستانی روانشناسانه،سعی دارد که مخاطب رابه یک واکاوی ژرف بکشاند.کنکاشی که به لایه‌های درونی و پنهان ادم‌هایی که در ظاهر متمدن و روشنفکرند و آن سوتر برادری که به سحطی‌نگری و لاابالی‌گری متهم است.

افشین علیار: فیلم‌هایی با این موضوع در سینمای جهان یا ایران کم ساخته نشده، اما در برادرم خسرو قصه طور دیگری بیان می‌شود بیگلری برای اولین بار توانسته فیلمی درباره‌ی بیماران دوقطبی بسازد.

مرتضی اسماعیل‌دوست: «برادرم خسرو» از طریق تیتراژ ابتدایی دایره‌وارش، مخاطب را به تماشای فیلمی روانکاوانه و با درک چرخه‌دوار سرنوشت دعوت می‌کند اما در پرداخت ایده‌ای مبنی بر اختلال عصبی کاراکتر خسرو، به سطحی‌ترین شکل ممکن عمل می‌کند.

محمدرضا وحیدزاده: این فیلم تصویر نگران‌کننده‌ای است از شکنندگی روابطی که در زیر گام‌های بی‌توجه دنیای یخ‌زده ما به شدت در خطر ویرانی است.