سینا دوراندیشان: وقایع دراماتیک از پیشنهاد بی‌شرمانه و شهرگناه تا فیلم‌های قبلی مصطفی کیایی همه چی غر و قاطی بود، فیلم فقط یک قاتل زنجیره‌ای و یک پلیس فداکار کم داشت تا معجون کامل شود.

میثم کریمی: کیایی در بارکد همانند آثار گذشته اش، به پختگی مناسبی برای به چالش کشیدن مشکلات اجتماعی نرسیده است و کماکان نحوه مطرح کردن این مفاهیم در جریان داستان با اتکا به دم دستی ترین موقعیت های کمدی و البته دیالوگ های سطحی رخ می دهد.

عباس غفاری: «بارکد» قصه آدم‌هایی است که در کنار ما زندگی می‌کنند اما آنها را نمی‌بینیم، یا سعی می‌کنیم، نبینیم. آدم‌هایی به ظاهر احمق که مدام درحال نظاره کردن آدم‌های به‌اصطلاح باهوشند تا کجا و در چه زمانی بتوانند، بر گرده‌شان بنشینند!

مجید رحیمی جعفری: مصطفی کیایی با یک کمدی به نام ضد گلوله کار خود را آغاز کرد. فیلم بعدی‌اش خط ویژه نشان داد او به راحتی می‌تواند معضلات اجتماعی را وارد یک تریلر مهیج کند و جزء معدود فیلمسازان قصه‌گویی باشد که می‌تواند در دل شهر قصه‌اش را تعریف کند. او خیلی زود با «بارکد»‌به بهترین شکل بازگشت.

مرتضی اسماعیل‌دوست: «بارکد» با انتقال مفاهیم بی‌اخلاقی از طریق ایده و پرداختی کاملا طرح‌ریزی شده مبنی‌بر بازی با عناصر و نشانه‌هایی آشنا و فریبنده نزد مخاطب، بارکدی از رسوایی را به روح و روان بیننده می‌زند...

مهدی رعنائی: واضح ترین بخش فیلم، حرف های پایانی بهرام رادان در نقش همان مرد جوان است که به طور واضح این تلقی را نشان می دهد، او می گوید پدرم به سادگی به همه اعتماد می کرد، اما ما یاد گرفته ایم که این کار را نکنیم.

محمدرضا وحیدزاده: فیلم‌نامه «بارکد» بی‌گمان ضعیف‌ترین فیلنامه‌ای است که تا کنون کیایی جلوی دوربین برده است. حفره‌هایی پرنشدنی دارد و منطق کنش و واکنش‌های شخصیت‌ها بارها فرو می‌شکند.