بهروز آقاخانیان: فیلم با وجود روایت غیر خطی، ساختاری منسجم و یکپارچه دارد. نحوه دادن اطلاعات به تماشاگر، تعلیق و گره‌گشایی تماشاگر را تا پایان فیلم بر روی صندلی می‌نشاند، هرچند شاید نتواند تاثیر عمیقی بر رویش بگذارد.

احمد میراحسان: فیلم پله آخر، فیلمی یکپارچه و یکدست است. همه چیز از یک جنس است و شاید برای همین است که اگر جاهایی از فیلم را هم نمی‌فهمیم باز فیلم و فضای آن را دوست داریم.

پرهام موسوی: یکی از نکات ضعف فیلم که در کلیت فیلم خیلی به چشم می‌خورد این است که شخصیت پردازی اکثر نقش‌ها ضعیف است البته امروزه فیلمی ساخته نشده است که شخصیت پردازی کامل و جامع‌ای داشته باشد از شخصیت‌های فیلمش .

ابوالفضل بنائیان: ساختار غیرخطی در فیلم سبب شده که مخاطب در مواجهه با این فیلم همیشه در برزخی قرار بگیرد که همیشه در ورطه‌ی جدا کردن حادثه‌ها، کنش‌ها، شخصیت‌ها و موقعیت های دنیای مخلوق فیلم باشد.

نزهت بادی: عجیب نیست که همه فیلم‌های خوب و متفاوت نیز که در خاطرمان می‌مانند، نسبتی عمیق با مرگ دارند؟!

دامون قنبرزاده: مرده‌ی متحرک کلید خوبی‌ست برای ورود به دنیای آدمی که هنگامِ زنده بودنش هم تقریباً هیچ کار مهمی انجام نداد.

امیر اهوارکی: فیلم را می‌توان یک هشدار غیر واضح و کم‌رنگ نسبت به موضوع خیانت زنان در خانواده تلقی کرد مسئله‌ای که اگرچه در غرب رواج یافته است اما هنوز هم در همان کشورها قبیح شمرده می‌شود.

میترا عرفانی: کارگردان به جز ایده‌ی بهم ریختن زمان و چند روایتی از موسیقی بسیار درست و به‌جا در سکانس‌هایی که لازم دیده بهره برده است.

محمدرضا معینی: از آن دست فیلم‌هایی است تا به آن فکر کنی و سوال کنی و سوال کنی و جواب دهی و جواب دهی و بعد باز پاسخ‌ها و سوال‌ها را پاک کنی و دوباره از نو.

روبرت صفاریان: مرگ را هم مثل هر حادثه دیگری در زندگی دارای وجهی خنده‌دار می‌بیند. و طنز فیلم اندازه و ظریف است.