علی فرهمند: نمی‌فهمم چرا باید تمام افراد این محل، عصیان‌گر و وحشی باشند! تنها به خاطر فقر؟ این که خیلی کاریکاتوری است و زرد؛ خیلی «ابد و یک‌روز»بازی است و البته که مونولوگ چند دقیقه‌ایِ «نوید محمدزاده» هم یادآور آن فیلم کذایی. هرچند که نمی‌توان اهمیت کیفیتِ تصاویر را -از عمق میدان‌ها تا قاب‌هایی که ترسیم موقعیت می‌کند- از یاد بُرد.

علی سالاری نسب: سیدی کارگردانی است که در همه‌ی فیلم‌هایش حتی فیلمی مانند اعترافات ذهن خطرناک من حرف‌هایی برای گفتن به مخاطب دارد،ولی فراتر از آنکه بخواهد حرفی بزند سعی بر آن دارد تا سینمایی عمل کند و فرمی منحصر به فرد در فیلم‌هایش داشته باشد

ساناز رمضانی: «مغزهای کوچک زنگ‌زده» از آن دسته فیلم‌هایی است که بعد از ترک سالن سینما همراهتان خواهد ماند و تا چند روز در فضای زرد و غبارگرفته فیلم اسیر خواهید بود و از خود سؤال خواهید کرد، چوپان کیست، گله کجاست؟

نیره رحمانی: فضای فیلم زنده و تاثیرگذار است، شخصیت‌ها جاندار و پذیرفتنی هستند و روابط آدم‌ها گرم به تصویر کشیده شده است. بهتر از همه اینکه در طول مدت زمان فیلم، ریتم پرکشش آن هیچگاه از نفس نمی‌افتد.

سام بهشتی: ترسیم کردن اتمسفری عجیب و غریب و فضاسازی فیلم به شدت درست است و نشان از هوشمندی خالق اثر در عمق مسائل جامعه اش دارد، هومن سیدی در ترسیم جامعه هدفش به درستی عمل می کند و باری به هر جهت حرکت نکرده است، کاراکترهایی که در فیلمنامه تعریف کرده است شناسنامه دارند و هویت پوشالی ندارند.

صالح دلدم: از نظر فیلمساز، جامعه و مردم آن به مانند گوسفندانی هستند که احتیاج به چوپان دارند و بدون چوپان به مشکل بر خواهند خورد. این جمله مربوط به دونالد ترامپ نیست که در رابطه با کشورهای مسلمان و یا آفریقایی اظهار نظر سخیفی کرده باشد.

محمدحسین رحیمی: سیدی را پیش از این به عنوان سازندۀ ایده‌هایی می‌شناختیم که ابتر می‌ماندند؛ و این بار با کارگردانی رو به روییم که یک قدم نسبت به گذشته به پیش رفته اما هنوز به مقصد نرسیده است.

مهران زارعیان: به‌قدری از دیدن این فیلم شوکه شدم که نگاهم به آینده سینمای ایران مساعدتر شده است و امید دارم که فیلمسازان نسل سیدی، در سال‌های آینده اتفاق‌های خوبی را برای سینمای ایران رقم بزنند.

مریم انصاری: مغزهای کوچک زنگ زده، به سراغ افراد باند تولید و پخش مواد مخدر رفته است که همه تحت فرماندهی پدر خوانده ای به نام «شکور» ، با بازی همیشه خوب« فرهاد اصلانی» هستند. شکور چوپانی است که گوسفندان خود را هدایت میکند زیرا آنها مغزی ندارند که راه خود را پیدا کنند.

محمد حسن بورچی: این بار سیدی با پرداختی که به ویژه در فصل آغازین به ترکیبی از فیلم های نئورئالیستی چون معجزه در میلان (ویتوریو دسیکا، 1951) و فیلمهای گنگستری دهه 90 و آغاز قرن حاضر نظیر دار و دسته های نیویورکی (مارتین اسکورسیزی، 2002) شبیه است به درون یکی از کلونی های حاشیه تهران می رود