حامد یامین‌پور: «یک روز به خصوص» حرف جدیدی برای مخاطب ندارد و نمی‌تواند مسئله‌ی فیلم را به مسئله مخاطب تبدیل کند. همین مسئله فیلمنامه باعث شده تا داستان فیلم بیش از چند دقیقه برای مخاطب جذاب نباشد و فیلم همه چیزش در سطح باقی بماند.

افشین علیار: یک روز بخصوص اگر به عنوان یک تله فیلم در روز اهدای عضو در تلویزیون به نمایش درمی‌آمد قطعا تله فیلم موفقی می‌شد. فیلم نکته‌ی جدیدی برای تماشاگرش ندارد و این فیلم برای اسعدیان هم گامی رو به جلو به حساب نمی‌آید.

محمدحسین قلی‌پور: “یک روز بخصوص” به درستی میان شخصیت‌های خوب و بد خط کشی سیاه و سفید می‌کند و موضع خود را نسبت به هر یک از آن‌ها تعیین می‌نماید اما در چرایی بروز این اشتباهات در شخصیت‌های منفی نگاهی خاکستری دارد.

ساناز رمضانی: اسعدیان با ترسیم موقعیتی از بی‌اخلاقی‌ها، سودجویی‌ها، بی‌تفاوتی‌ها و کمبود امکانات حاکم در جامعه پزشکی و فرایندهای درمانی، بی‌اخلاقی جامعه‌ای را ترسیم می‌کند که هرروز بیش‌تر در گرداب این رذایل غرق می‌شود.

احمد نوری: «وجدان» برای قهرمان «یک روز بخصوص» مهم است. با شخصیتی رو به رو هستیم که آدمیت از اولیات اوست، و این مسئله‌ایست مهم که دیگر در کم‌تر فیلمی می‌توان دید.

علی منصورآبادی: فیلم به موضوعی که با آن شروع شده است پایدار نیست و در واقع اهمیت مسئله انتخاب را زیر سوال می‌برد و بیشتر آن را به برتری یک ضروریت غیر انسانی بر انسانیت تبدیل می‌کند.

نرگس جهانبخش: «طلا و مس» و «بوسیدن روی ماه» دو خطی‌های بسیار ساده‌تر اما زیرلایه‌های معنایی به مراتب پیچیده‌تری داشتند اما در این فیلم، این تقابل افشاگری فساد و دست زدن خود حامد به فساد تنها ابزاری برای پندهای بسیار تکراری هستند.

آرش فهیم: «یک روز بخصوص» هم بیشتر از این ناحیه ضربه خورده که ماجرایی را دستمایه پرداخت دراماتیک قرار داده که بسیار کلیشه‌ای به نظر می‌رسد.

امید طهرانی: این فیلم می‌توانست بر خلاف جریان قالب سینما، یک اثر اجتماعی قهرمان‌محور باشد که دغدغه اصلاح دارد نه اینکه معضلی را نشان دهد و تلخی تبعات آن را برای مخاطب به جای بگذارد.

محمدرضا فهیمی: هرکدام از ما که فریاد مبارزه با فساد را سرمی‌دهیم باید ببینیم که ایا اگر ما هم همان شرایط را داشتیم باز همین انتخاب را می‌کردیم یا تسلیم خواسته هایمان می‌شدیم؟