مدیسا مهراب پور: گسل‌‌هایی که اصلاح‌طلبان اصرار دارند نشان بدهند که آرام‌تر شده‌‌اند، امروز خیلی فراتر از قبل در شرف لرزیدن شده‌‌اند. نکته «عصبانی نیستم» در اینست که قهرمانی از قماش مردم عادی، کاملاً عادی که در پی فراهم کردن حداقل‌‌ها برای جمع‌وجور کردن زندگی‌اش است، خلق می‌‌کند.

الناز بهبهانی: «عصبانی نیستم!» یکی از آسیب شناسانه‌ترین فیلم‌های اخیر در رابطه با مشکلات جوانان، در کنار خون بازی و زیرپوست شهر قرار می‌گیرد. فیلمی که سکوی پرتاب نوید محمدزاده و صحنه نمایش یکی از زیباترین و کنترل‌شده ترین بازی‌های او است.

علی سالاری نسب: عصبانی نیستم یک فیلم اجتماعیست، فیلمی که ایده‌آل‌گرایی نمی‌کند بلکه واقع‌گرایانه درباره خیلی مسائل صحبت می‌کند،سعی کنیم سیاسی به سینما نگاه نکنیم.

دامون قنبرزاده: درمیشیان شخصیت اصلی داستانش، یعنی نوید را با بیماری ضعف اعصاب به تصویر کشیده تا اینگونه بیش از پیش بتواند فریاد و حرصش را به گوش بقیه برساند. نوید دوست دارد حقش را بگیرد، دوست دارد مشت بزند در دهان آدم‌های زبان نفهم، آدم‌های دزد، آدم‌های تازه به دوران رسیده و آدم‌های ظاهر به صلاح دیو سیرت.

آلیسا سیمونس: برای خارجی‌ها ، یکی از جنبه‌های آشفته‌کننده‌ی فیلم ، نمایش آن از جامعه‌ای بود که در حال کشمکش با تایید رسمی انتخابات و تورم است ، جایی که کارگران جوان شانسی برای فائق آمدن بر معیشت ، بدون مراجعه به ارتباطات (غیر قانونی ) و ارتکاب جرم ، ندارند.

امیرحسین اسلامی‌نژاد: فیلمی که آینه‌ای تمام قد از وضعیت بخشی از قشر جوان سرزمین ما است که در میان انبوهی از مشکلات هنوز معتقد هستند که «زندگی باید کرد» و بر سر این اعتقاد خودشان ایستاده‌اند.

عباس نصراللهی: «عصبانی نیستم» با آن که فیلم کاملی نیست، اما فاکتورهای خوبی دارد که آن را قابل قبول خواهد کرد، مهمترین فاکتور فیلم دغدغه و موضوع آن است که با پرداختی نسبتا خوب به بیننده ارائه شده و می‌تواند تاثیرگذار عمل کند، فیلم لحظاتی پر از احساس دارد که زمینه عشقی اثر را بسیار پر رنگ می‌کند

وحید جلیلی: «عصبانی‌…» هم یکی دیگر از میخ‌هایی است که توسط خود مغزپسته‌ای‌ها بر تابوت جنبش سبز کوبیده می‌شود. ماهیت جنبش سبز آن‌چنان اشمئزاز آور است که امروز حتی هوادارانش هم تاب یادآوری آن را ندارند و تلاش می‌کنند با ادوکلن تحریف؛ جنازه «ادعای اصلی خود: تقلب»؛ را گند‌زُدایی کنند.

محمدصادق باطنی: نفهمیدم چه شد، اما فیلم شروع شد، همه چیز روی دور تند است، دوربین مثل تن گاوی حرکت می‌کند که دیگر سر در بدن ندارد. روایت فیلم غیرخطی است.

مدیسا مهراب پور: کارگردانی که در دهه شصت جوانی کرده، دهه‌ای که عاشقی کردن بزرگ‌ترین تابو جامعه بوده است، معلوم است که می‌تواند با استفاده از تجربیات شخصی‌اش این‌چنین خشم، عقده و عشق را در هم بیامیزد. عصبانی نیستم پر است از صحنه‌های دونفره منقلب کننده‌ای که تماشاگر را غرق در انرژی و شور صحنه می‌کند