محمد امیرجلالی: فیلم به هرمسئله‌ای که فکر کنید چنگ می‌زند. مسائلی همچون قضاوت، رانندگی، فضای مجازی، روشنفکران، شرایط هنرمندان امروز و غیره که صرفا آن‌ها را خطابه‌وار از زبان شخصیت‌ها به بحث می‌گذارد. پر واضح هست که همه ما نیت فیلم‌ساز را می‌فهمیم و می‌دانیم که دارد این افراد را مورد نقد قرار می‌دهد اما مشکل اصلی رو بودن این ماجرا است.

سیدرضا صائمی: خرگیوش را می‌توان فیلمی کمدی در بستری رئال-فانتزی دانست که تقریباً از همه اشکال کمدی بهره می‌برد اما در نهایت به سنتزی می‌رسد که موجب می‌شود به هویت یگانه خود دست یابد. این هویتمندی اثر، فارغ از خوب و بد فیلم است و می‌توان مدعی شد که باغبانی دست‌کم در نخستین فیلمش به زبان سینمایی-کمدی ویژه خودش دست پیدا کرده است که در نوع خودش اریژینال است.

هومن نشتائی: شوخی‌های این فیلم فکرشده‌تر است و قابل تامل‌تر. اما انتظار خاصی نداشته باشید، چون حتی یک بار هم دسته جمعی در سالن نخواهید خندید.

ساناز رمضانی: «خرگیوش» از آن دسته فیلم‌هایی است که می‌توان ساعت‌ها راجع به آن بحث کرد، سکانس به سکانسش را موشکافی کرد و اجزای غیر مرتبطش را به هم پیوند زد. متأسفانه «خرگیوش» از همان ابتدا فیلم مظلومی بود.

رضا پورحسین: خرگیوش شاید در سینمای ایران نو باشد، اما مشابه تکنیک‎های آن در سینمای جهان وجود دارد. تعلیق‎ها و گره‎های کوتاه و پرتعداد فیلمنامه به سرعت فاش می‎شوند و همراه با ریتم و تمپو سریع، یادآور سینمای «گای ریچی» است.

مدیسا مهراب پور: سال نودوشش فیلم‌های فانتزی عجیب‌وغریب کم نداشت. سینمای ایران که در ساخت فیلم‌های فانتزی عملکرد خوبی در تاریخ خود نداشته است، سال گذشته رنگ آثاری را به خود دید که نسبت به روند سال‌های اخیر بسیار امیدوار‌کننده‌تر به نظر می‌رسید.