میثم کریمی: سینمای امروز ایران بیش از هر زمان دیگری نیاز دارد تا آثاری را به خود ببیند که در آن تفکرات اشتباه سنتی در آن مورد چالش قرار می‌گیرند. اما رویه رایج سینمای ایران که ساکت ماندن جنس زن در مواجه به تفکرات اشتباه سنتی و در نهایت دست و پا زدن و تقلا برای زندگی‌اش است.

مدیسا مهراب پور: دو سال دیگرکسی«خانه دختر» را به یاد نمی‌آورد. همان‌طور که در این دو سال به یاد نمی‌آورد…ولی کماکان چیزهایی روی پرده خواهند آمد که لاشه اثری باشند که روزی، حداقل آن موقع که نطفه‌های اولیه‌اش در ذهن خالقش بسته می‌شد ردی از یک “فیلم” بر پیشانی خود داشته‌اند.

سکانس برتر: فیلم خانه دختر یقینا فیلم خوبی می‌توانسته باشد و اگر نسخه کاملی از این فیلم دیده شود و یا حداقل گره‌های داستانی آن باز شود جای تحسین بیشتر دارد. ولی فیلمی که در حال حاضر دیده شد تنها آش شله قلمکاری از دید من است که تنها نکته برجسته‌اش سکانس دکتر است.

هنگامه ناهید: فیلم تنها بخشی از حقیقت تلخ و در کمال تأسف روبه فزونی جامعه‌ی بیمار کشورمان را به تصویر کشیده تا شاید روزی کسانی که چون کبک سرشان را در برف فرو کرده‌اند، به خود آیند و بیشتر از این‌که دلواپس سخن ِ به حق و دیدگاه درست هنرمند باشند، نگران آینده‌ی کشورمان، ایران، گردند.

علی فرهمند: «خانه دختر» مجموعه تصاویری متحرک است که اگرچه ادای آثار روشنفکری را درمی‌آورد، اما روشنفکرفریب است و شعاری و صدالبته مردانه و ضدزن.

ساناز رمضانی: رویه‌ای که منجر به اکران فیلم قطعه‌قطعه شده‌ای چون «خانه دختر» می‌شود را باید نقد کرد، رویه‌ای که عملاً به شعور مخاطب توهین می‌کند که نمی‌تواند تشخیص دهد چه فیلمی و چه موضوعی برایش مناسب است و فرد دیگری که عمر تصمیم‌گیری‌اش به کوتاهی دوره لیسانس یک کارگردان است باید این تصمیم را برایش بگیرد.

رضا رستگار: در سینمای اجتماعی امروز، نیاز به پرداختن جسورانه به تفکرات غلط سنتی و به تصویر کشیدن مبارزه با آن، نیاز مهمتری است تا به تصویر کشیدن انواع و اقسام تفکرات پوچ و سنتی ( طبق آنچه که در فیلم روایت می‌شود ) و عدم مبارزه برای نابودی آن.

محسن باقری: فیلم "خانه دختر" به دلیل سر به هوایی و تم‌زدگی فیلمنامه‌نویس کاملا روی هوا می‌ماند و کلیه شخصیت‌ها، برای مخاطب معرفی نمی‌شوند تا از طریق شناخت یکی از آن‌ها، پازل را کامل کند .

مونا باغی: می‌بینیم دختری که شهبازی آفریده آنقدر ضعیف و حقیر است که بدون کوچکترین تلاشی، می‌شود همان قربانیِ معصومی که باید عکسش در صفحه اول روزنامه چاپ شود و ترحم بخرد تا شاید جامعه اصلاح شود.

علی منصوری: در پایان باید گفت خانه دختر یک فیلم دغدغه‌مند اجتماعی در مضمون و کم‌کشش در فرم است و صرفا در محتوا نمکی به زخم‌های عمیق فرهنگی اجتماعی می‌پاشد و در فرم تجربه‌ای خام ، فکر نشده و ناموفق است که حتی اگر شنیده‌های ما از حذفیات فیلم را به فیلم الحاق کنیم.