محمد احمدخانلو: در مجموع خانه فیلمی تلخ و سیاه است که با دوربین سر دست و سرگردان، سکانس پلان‌های طولانی که بد کات می‌خورند. همه تنها دیالوگ می‌گویند و حرف و حرف و حرف! ائو در مجموع اثری نه چندان برجسته در ژانر خود محسوب می‌شود.

مهدی میناخانی: اختگی، آنطور که تصور می‌شود پدیده‌ی شومی نیست. از قضا با نگاه روانکاوانه، آدمی آنگاه که با اختگی خویش روبرو می‌شود، آنگاه که متوجه می‌شود در برابر برخی پدیده‌ها ناتوان است، آنگاه که متوجه می‌شود هستی می‌تواند در هر لحظه او را ناکام بگذارد، آنجا که متوجه می‌شود قبری که بر سر آن مویه می‌کند، مرده‌ای ندارد.

هنگامه ناهید: فیلم خانه، با هوشمندی در مورد قشر خاصی از جامعه‌ی این روزهای‌مان حرف می‌زند، که می‌خواهند به هر نحوی شده، بالاتر از آن‌چه که هستند بنمایند. قشری که نمی‌توان تنها نام بلند پرواز را روی‌شان گذاشت و شاید اصطلاح زیاده‌خواه و خودخواه بیشتر برازنده‌شان باشد.

مجید محمدزمانی: فیلم واکنش‌های منفعت طلبانه افراد مختلف را نسبت به مرگ یک نفر نمایش می‌دهد، به‌طوری که هیچ فردی به فکر متوفی نیست... بیشتر دیالوگ‌ها و گاها حرف‌های بی‌ربط بالای سر‌جنازه و خنده‌های کنار جنازه با فرهنگ ما اصلا هماهنگ نیست.

مریم حبیبی: زمانی که نمایی از یک فرهنگ و یک زبان بر روی پرده سینما می رود باید تصویری مناسب، بکر و تازه و حرف از فرهنگ غنی آن باشد نه آنکه با صفتی همچون پدرکشی همراه باشد. برای دیار ستارخان و باقرخان، این فیلم خیلی زرد و سخیف جلوه می کند.

سجاد مهرگان: اگر قرار باشد زور زدن شخصیت‌ها برای جا شدن در قاب به دلیل خودخواهی و خودبینی آن‌ها باشد کارگردان نباید تا این اندازه نسبت به این کشف سینمایی خود ذوق زده باشد و تمام فیلم را بر اساس این الگو طراحی کند.

محمدصادق باطنی: کاش فیلمسازهای ما یاد بگیرند اینقدر راحت وقایع رخ داده در خانه کوچک خود را به خانه بزرگترشان یعنی وطن نسبت ندهند.

روزبه جعفری: فیلمساز می‌تواند فضا بسازد. و با بازی‌های فوق العاده‌ای که از نابازیگران می‌گیرد، ما را به آن‌ها نزدیک کند.

محمد رضوانی‌پور: چرا باید با بهره‌گیری از ظرفیت‌های بومی سینمای آذربایجان، فیلمی تولید کرد که دربردارنده تصویری مغشوش و عقب‌مانده از مردان و زنان آذری است

امیر اهوارکی: قصۀ آن با فرهنگ سنتی ما، سنخیتی ندارد؛ آن هم در شهرهای باهویتی مانند تبریز. حتی دشوار است که تصور کنیم چنین ماجرایی در کلان‌شهری مانند تهران رخ دهد.

تسنیم: توقع مخاطب این است که فیلم لااقل در بخش‌هایی زبانش ترکی باشد، اینطور مخاطب بین زیرنویس و تصاویر باید یکی را انتخاب کند.

فارس: فیلمی پر مدعاست که چیزی هم در چنته ندارد و صرفا تلاش می‌کند تا با صورت سازی مخاطب را به اشتباه بیندازد و خود را به‌عنوان فیلمی روشنفکرانه جا بزند.

سینما پرس: پدر کشی در سینمای ایران اگر نگوییم بی‌سابقه ولی کم سابقه است چراکه جایگاه پدر به عنوان ولی و بزرگ خانواده همیشه از قداست خاصی برخوردار بوده و جوان و نوجوان و بزرگ و کوچک با هر سلیقه و سبک زندگی بر این مهم اتفاق نظر دارند.