مدیسا مهراب پور: اغراق بیش‌ازحد در نمایش بدبختی که پایه ثابت آثار توکلی ست در اینجا شدیداً به ضرر فیلم تمام می‌شود و هرچه را به‌سختی رشته کرده‌اند، پنبه می‌کند.فیلم قرار است با پرسه‌زنی‌های سیالش یک نوگرایی در ژانر خودش باشد و بدعت جدیدی را بنیان بگذارد اما درنهایت تنها تبدیل به یک مرثیه‌سرایی می‌شود.

علی منصوری: “تنگه ابوقریب” یکی از بهترین فیلم‌های سینمای دفاع مقدس و بهترین فیلم بهرام توکلی است. او میدان جنگی را به نمایش گذاشته که هرچند شبیه به تمام میدان جنگ‌های دنیاست اما کاراکترهایی در نقش رزمندگان ایرانی در آن مبارزه می‌کردند که شبیه انسان‌های هیچ کجای جهان نبودند و نیستند.

یاسمن خلیلی‌فرد: «تنگه ابوقریب» بی‌تردید یکی از بهترین فیلم‌های سینمای ایران در سال‌های اخیر است که می‌توان آن را مجموعه درستی از انتخاب‌های بهرام توکلی دانست. فیلمی که به شکلی مستندگونه راوی لحظات تاریخی فراموش شده و توامان تراژیکی در سال‌های جنگ است و این نگاه هوشمندانه به "جنگ" در جای خود شایسته تقدیر است.

محسن شهمیرزادی: حرف ابوقریب از صلح است آن جایی که در طلایی‌ترین دیالوگ‌ها عنوان می‌شود که برای دفاع اینجاییم، آنجا که گفته می‌شود برنده جنگ اونیه که سلاح می‌فروشه، آن جایی که قاضی این جنگ نوجوانی است که تنها برای عکاسی آمده است، اما دشمن از او به ناچار رزمنده‌ای اسلحه به دست می‌سازد.

افشین علیار: بهرام توکلی سکانس‌های فیلمش را شلوغ و احساسی کرده است که حفره‌ها و کم عرض بودن قصه‌ی نیم خطیِ مثلا مستند گونه‌اش بیرون نزند،مهم ترین نکته‌ی تنگه ابوقریب فیلمبرداری حمیدخضوعی ابیانه است ، این فیلم به دلیل نام‌های شهیدانی که در تیتراژ آخر می‌آورد باعث تاثیربرانگیز شدن احساس مخاطب می‌شود.

راد شهبازی: تنگه ابوقریب فیلمی قابل احترام و دوست داشتنی است و یک اثر به یاد ماندنی به ویژه در ژانر دفاع مقدس و در سینمای ایران است . اگر می‌خواهید به مدت 90 دقیقه ، اثری متفاوت با برداشت‌ها و نگاه‌هایی متفاوت تر از جنگ تحمیلی ببینید ، حتما به دیدن فیلم تنگه ابوقریب بروید .

میثم کریمی: بازیگران فیلم در « تنگه ابوقریب » بازی‌های خوبی از خود به‌جای گذاشته‌اند اما به جهت عدم پرداخت صحیح شخصیت‌هایشان، نتیجه چندان درخشانی بر جای نمانده است. جواد عزتی که شوخ طبعی‌اش در اینجا نیز دیده می‌شود، از جمله بازی‌های خوب فیلم را رقم زده.

بهزاد وفاخواه: در «تنگه ابوقریب» برای اولین بار بهرام توکلی نه سراغ بیماری‌های روانی و کیس‌های سایکوتیک رفته است و نه رنگی از روشنفکری در فضای فیلم اوست. برای اولین بار با گلوله و انفجار هم تماس داریم. درواقع یک بهرام توکلی جدیدی می‌بینیم که سراغ فضایی یکسره متفاوت رفته است.

مهران زارعیان: تنگه ابوقریب فیلمی است که نمی‌داند می‌خواهد تاریخی باشد یا داستانی؟ قهرمان می‌سازد یا آدم‌های واقعی؟ ایدئولوژی دارد یا نه؟ ضد جنگ است یا آرمان گرایانه؟ یک فیلم به تمام معنا خنثی و ناکارآمد که تنها نتیجه‌اش این است که سینمای دفاع مقدس را بیش از پیش نخ‌نما می‌کند.

علی سالاری نسب: فیلم تنگه ابوقریب می‌توانست یک اثر درخشان شود اگر فیلمنامه‌ی درستی داشت، اما با همه‌ی این‌ها فیلمی محترم و دوست‌داشتنی است، از موضوعی صحبت می‌کند که هر چه درباره‌اش بگوییم کم است، دیدن این فیلم به همه‌ی مردم مخصوصا مسئولین کشور توصیه می‌شود.

شهاب اسفندیاری: اینها به ما و به جهان، خوب یادآوری می‌کند هولوکاست صدام ملعون را. سی سال پس از جنگ هنوز ابعاد ناگفته آن هولوکاست بسیار است و راستی اگر فجایع و مصائب جنگ را فراموش کنیم، چگونه می‌توانیم قدردان صلح باشیم؟ فرزندان ما چگونه می‌توانند قدردان سر-بازان و جان-بازانی باشند که صلح و امنیت برای‌شان ارمغان آوردند؟ مطمئنم که پسر تو نیز افتخار خواهد کرد که پدرش چنین تصویر باشکوهی از مدافعان افتخارآفرین دین و میهن آفریده است.

محمدرضا فهیمی: بهرام توکلی درتنگه ابوقریب به دنبال یک ساختار رئال و خشن از جنگ می خواهد حافظه تاریخی مخاطب را زنده کند و برای نسل جوان تعریفی از چیستی و چگونگی جنگ آن هم به بهترین شکل و از نزدیکترین نما ارائه کند.

: تنگه ابوقریب از دسته فیلمهایی است که می بایست اجازه بدهی کاملا رسوب کند ، ابهامات و سوالات کاملا شفاف شود و اجازه بدهی و ببینی آیا زمان وبررسی مجدد فیلم در عالم تفکر و یا تماشای مجدد جوابهای مناسبی برایش پیدا میکند یا خیر.

محمدرضا شهبازی: دفاع پیروز می‌شود و عراقی‌ها تار و مار می‌شوند. حسن که یکی از اعضای شر و شور دسته است عراقی‌ها را دنبال می‌کند و همینطور در خاک عراق پیش می‌رود تا آنها را بگیرد. او وقتی به خودش می‌آید که کاملا تک و تنها و جدا از دوستانش در وسط یک بیابان قرار دارد.

محمدرضا کردلو: سینمای جنگ سینمای غریبی است. آنقدر که در نمایش دفاع، موقعیت جعرافیایی آن گاهی ما را از موقعیت تاریخی غافل می‌کند. جبهه، خاکریز، دوکوهه، ابوقریب و ... همه موقعیت‌های مکانی‌اند. تعریف جنگ در موقعیت‌های جغرافیایی و بی‌توجهی به تاریخ وقوع آن، نکته‌ای است که در آسیب‌شناسی سینمای دفاع‌مقدس قابل توجه است.

پوریا دارابیان: «تنگه ابوقریب» در آرامش کامل شروع می‌شود. در کنار رودخانه و با نمایش مردم و رزمندگانی که در حال تفریح هستند. جنگ به ظاهر پایان یافته اما همه چیز بیانگر آرامش پیش از طوفان است.

ساناز رمضانی: «تنگه ابوقریب» بهترین فیلمی است که درباره جنگ ایران و عراق ساخته‌شده است، فیلمی که به‌دوراز هرگونه اغراق و شعارزدگی، در کمال واقع‌گرایی، تصویری متأثرکننده و به‌غایت جذاب ارائه می‌دهد.

حسین نوری: اولا بهرام توکلی سطح توقع مخاطب از سینمای دفاع مقدس را با این فیلم چند پله بالاتر برده است و دوما سینماگران با ظرفیت‌های بسیار فیلم‌سازی این حوزه بهتر روبرو می‌شوند و در واقع ترس خود ساخته از چنین ژانری فرو می‌ریزد.

مسعود جلیلوند خسروی : تنگه ابوقریب از لحاظ تکنیک ساخت فیلم قابل قبولی است اما به لحاظ داستان پردازی، اصلا فراتر از یک فیلم متوسط نمی رود.

امیر شبگیر: فارغ از اینکه قصه و روایت «تنگه ابوقریب» شما رو بهت‌زده می‌کند، کارگردانی سکانس پلان‌های طولانی این فیلم به همراه جلوه‌های ویژه میدانی و کمی غیر میدانی آن یک اتفاق در سینمای ایران محسوب می‌شود.