نفیسه ترابنده: فیلمساز نسل دهه‌ی ۶۰ را نسلی خیال‌پرداز ، علاف و خوشگذران نشان داده است که تمام فکر و ذکرش به جای تلاش و کار این است تا با سرکار گذاشتن دیگران خوش باشد.

میثم کریمی: تمام دلایلی که باعث می شود به تماشای فیلم بنشینیم، با یک تماس کوچک قابل برطرف شدن بود و نیازی به کِش آمدن داستان نبوده است. « متولد 65 » در بهترین حالت ممکن می توانست یک فیلم کوتاه جمع و جور باشد.

یاسمن خلیلی‌فرد: گرچه نام فیلم «متولد 65» است اما به نظر نمی‌رسد این اثر مانیفستی برای تمامی دهه شصتی‌ها باشد و یا بخواهد سرنوشت و موقعیت کاراکترهایش را به تمامی متولدین این دهه تعمیم دهد.

میلاد جلیل‌زاده: یک فیلم کوچک و دوست داشتنی که فراگیرترین موضوعات اجتماعی ایران در امروزه روز را دستمایه خلق درام قرار داده و در نهایت آن‌ها را طوری حل می‌کند که همین حل شدن خودش شروع یک پیچیدگی جدید باشد.

علی جعفری اقدمی خامنه : نمی‌توان با صراحت گفت فیلم به بازآفرینی واقعیات جامعه می پردازد و قصه بسیار خاصی دارد؛ شاید بتوان گفت که فیلمساز قصد دارد با یک داستان غیر واقعی دغدغه نسلی را به تصویر کشد.

افشین علیار: فیلمساز ما فارغ از افه‌های تصویری و استفاده عجیب و غریب از نورپردازی و لنز دوربین یا تقلب از سینمای فیلمسازان موفق توانسته قصۀ جمع و جوری را روایت کند و در ادامه ریسک توکلی در انتخاب بازیگر ستودنی است.

مرتضی اسماعیل‌دوست: وجود موقعیت‌هایی گروتسک به روش مارتین مک دونایی که طنز تلخی از موقعیت‌های گرفتار آمده میان فضایی کمیک و غمی نهفته در چینش روایی دارند، «متولد 65» را به مسیری قابل توجه برده و رفتار کاراکترها به خوبی منعکس‌کننده فاصله طبقاتی آنهاست...

محمدرضا وحیدزاده: «متولد 65»، به دور از ادا و اطوارهای شبه‌روشنفکرانه، یک فیلم قصه‌گوست که البته با کمی سختگیری می‌توان از منطق قصه‌گویی‌اش نیز ایرادهایی گرفت.

آناهیتا برزوئی: متولد ۶۵ داستانی نسبتا جذاب از زندگی و سردرگمی جوانان دهه ۶۰ است. این بار قصه دارا و ندار، به روایت دو جوان عاشق دهه شصتی در یک محیط اشرافی به نمایش در‌می‌آید.