ما بدبختیم!

«چند خانواده از فامیل در منزل شخصیت اصلی فیلم برای مهمانی جمعند اما همان شب شوهر به زنش شک می‌کند و این باعث به وجود آمدن مشاجرات و درگیری‌هایی می‌شود….»این قصه‌ی تکراری، نخ‌نما و بارها گفته‌شده‌‌ی فیلمی است که تنها هنر کارگردانش این است که به جای کپی‌برداری عین به عین از یک اثر، کار سخت‌تر را انتخاب کرده و فضا و داستانهای چند فیلم را با هم مخلوط کرده تا فیلم مثلا اجتماعی خیانت‌محور جذاب‌تری بسازد اما در نهایت اثری تولید کرده که تحملش تا آخر سخت است.

مهدی گلستانه برای ساخت فیلم سومش، کمی از فضای فیلم‌هایی وام گرفته که مشهورترین نمونه‌ی ایرانی‌ش«سعادت‌آباد»مازیار میری است؛ برگزاری یک مهمانی و ایجاد بحران با کشف حقایق در خلال این دورهمی، اما او تنها به این کپی‌برداری اکتفا نکرده و از فیلم مشهور«شکار»توماس وینتربرگ هم ماجرای«ایجاد بحران بر اساس دروغ یک بچه»را به فضای فیلمش آورده تا این‌بار کلید آغاز شک مرد به زنش دروغ پسر کوچکشان در مورد رفت و آمد یک مرد به خانه باشد.

بنابراین«نقطه کور»مخلوطی ضعیف از چند فیلم است که در آن نه شاهد بحران جدیدی هستیم نه فضای خلاقانه‌ای و نه حتی ساخت تکنیکی خوبی. فیلم دورهمی چند خانواده است که بی‌دلیل و بی‌هیچ منطقی-در داخل اثر- همه بدبختند و بحران‌زده و فیلسماز برای تاکید بر این بحران اجتماعی حتی شخصیت‌هایی را به فیلم اضافه کرده که هیچ اهمیتی در داستان ندارند و می‌توانند کاملا حذف یا با هر ماجرای دیگری جایگزین شوند اما هستند تا مخاطب را در مورد فراگیری خیانت و فروپاشی خانواده‌ها و…«شیرفهم»کنند و پازل فیلم اجتماعی«آسیب‌شناسانه»! کارگردان را تکمیل.