دربست، سعادت آباد!

جایی در میانه‌ی فیلم، وقتی بحران‌های الکی برای کاراکترها ساخته شده و منتظریم که کارگردان حلشان کند، یکی از شخصیت‌ها به مقصد «سعادت آباد» تاکسی می‌گیرد. اما کدام سعادت آباد؟! اشاره هایی به این شکل در فیلم‌ها، اگر در سطوح روایی جایی نداشته باشند، پس باید کجا باشند؟! رویکرد کارگردان در فیلمسازی از طرز استفاده‌اش از اسم فیلم‌های گذشته‌اش هم پیداست. «مازیار میری» میان مصائب کارگردانی و ایراداتِ فاجعه‌ی تدوین و فیلمنامه‌ای که پر از حفره‌های داستانی است، مستاصل مانده است.

پگاه آهنگرانی و مصطفی زمانی در فیلم سارا و آیدا

لحنِ فیلم شبیه به هیچ لحنی نیست و آن‌قدر تغییر می‌کند که آدم تصور می‌کند، فیلم را دو سه کارگردان با هم ساخته‌اند. خرده روایت‌ها، تعلیق‌ها و گره‌ها، به ترتیب کم عمق، قابل پیش‌بینی و بدون توجیه‌اند. این که چرا شخصیت اصلی برای حل مشکل سراغ نامزدش نمی‌رود، تنها می‌تواند دلیلش روان‌پریش بودن‌اش باشد و بدتر از آن وقتی است که می‌خواهد کارش را جبران کند. در جایی دیگر یکی از شخصیت‌ها توسط دیگری به شدت مضروب می‌شود، و در سکانس بعدی شاهد رویدادی هستیم که به شدت خنده‌دار و آماتوری است. دوست دارم تعریف کارگردان از «تعلیق» را بدانم و بدانم برای ساخت یک فیلم، چه مدت روی انتخاب فیلمنامه تامل می‌کند. کارگردان به وضوح می‌خواهد بازگشتی به «سعادت آباد» و بحران‌های عاطفی – اخلاقی‌اش داشته باشد، اما تلاشش به گواه خنده‌های تماشاگران در سالن سینما، مذبوحانه است.

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.  [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]