به وقت شام لذتی که حاتمی‌کیا به ما چشاند

در آخرین سانس روز چهارم، فیلم «به وقت شام» ابراهیم حاتمی کیا پخش شد، اثری که شلوغ‌ترین سانس اکران و شلوغ ترین نشست خبری را هم به خود اختصاص داده بود، اثری که دیر ساخته شد اما نفس گیر و تماشایی بود و نشان داد که سینمای جبهه انقلاب توانایی و ظرفیت ساخت آثاری بزرگ در مدیومی جهانی را داراست. گویی حاتمی کیا با حضور در سوریه و میدان نبرد، به روزهای هشت سال دفاع مقدس بازگشته و انرژی مضاعفی از آن اتمسفر گرفته و توانسته شاهکاری جدید خلق کند، شاهکاری از جنس عزت و امید.

هادی حجازی فر و بابک حمیدیان در فیلم سینمایی به وقت شام

قصه فیلم، قصه پدر و پسری خلبان را روایت می کند که برای نجات جان مردم شهر تدمر سوریه مجبور به انجام پرواز در موقعیتی زمانی و مکانی خطرناکی هستند، به جز گره گشایی نهایی در پرده سوم که با ضعف های منطقی همراه است، بقیه فیلم قصه روانی را روایت می‌کند و فیلمساز سعی کرده تا بی جهت کاراکتر به قصه اضافه نکند و از شخصیت هایش به اندازه استفاده کند. از آن جایی که ما در این فیلم قهرمان داریم، باید ضد قهرمان درست و حسابی هم داشته باشیم که حاتمی کیا در سکانس های نخست با هوشمندی و در نمایی که عملیاتی انتحاری است این کار را انجام می‌دهد. جنس قهرمانان فیلم کم و بیش برایمان آشنا هستند، قهرمانانی که این سال ها با نام «مدافعان حرم» از آن‌ها یاد می کنیم، قهرمانانی که سینمای مریض ایران توانایی رفتن سراغ آن ها را نداشته است.

بابک حمیدیان در فیلم سینمایی به وقت شام

پدر و پسری از جنس گذشته و حال. پسری که قید تعلقات دنیایی را می‌زند و برای میهنش می‌رود تا مأموریتی را به سرانجام برساند و در نهایت این اوست که نجات دهنده است و چه زیباست وقتی نسل سوم انقلاب قهرمانی از جنس خودش بر روی پرده می بیند و حاتمی کیا این لذت را به ما چشاند.

فیلم همه چیزش حساب شده است، صحنه گردن زدن اسرا و سکانس هایی که داعشیان نیز حاضرند دوربین به درستی عمل می کند و تابع روایت است و این تبعیت در صحنه های درون هواپیما دو چندان می‌شود و به کمک قصه می‌آید و تنش فیلم را در نقطه اوج نگه می دارد.

در سینمای این روزهای ایران که فیلمسازانش به امید غنیمتی جشنواره های خارجی تلاش دارند همچنان پرچم نئورئالیسم را بالا نگه دارند، نباید توقعی از نمایش نگاه کلان و استراتژیک کشور بر پرده نقره‌ای داشت، این سینما آن قدر خود را در رذائل و پلشتی های جامعه غرق کرده که نمی تواند زیبایی ترسیم کند.

شما چقدر با این مطلب موافق هستید؟ نظر شما درباره این مطلب و اثر چیست؟ نظر خود را در پایین همین صفحه بنویسید. [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.