یک نیمه‌شب تابستان

نیمه‌شب... عاشقانه‌ای زنانه است که عشق بین بیوه‌زنی میان‌سال (رویا نونهالی) و پسری جوان‌تر (حامد بهداد) را در بستری نامتعارف نشان می‌دهد. اما نامتعارف‌بودن فیلم فقط به دلیل این اختلاف سنی نیست، بلکه به‌ندرت یک ماجرای عاشقانه را از منظر زنی می‌بینیم که نه به دلیل نیاز مالی یا حفظ جایگاه اجتماعی، بلکه به خاطر دل خود و فارغ از تعاریف قراردادی اجتماعی، وارد رابطه‌ای می‌شود. کم نبوده‌‌اند فیلم‌سازان مرد بزرگی که روایتگر یک داستان زن‌محور بوده و آثاری به یادماندنی به‌جا گذاشته‌‌اند اما آنچه فیلمی مانند نیمه‌شب... را از مشابهان خود که توسط مردان ساخته شده‌‌اند متمایز می‌کند، این است که زن فیلم، مبهم و مرموز و مسکوت و مظلوم باقی نمی‌ماند. او جایی که لازم است، حتی به جست‌وجوی عشق خود می‌رود، از بیان احساسات اصیل خود ابایی ندارد و بی‌آنکه پایش را از روی زمین بردارد، سر در آسمان دارد و در پی تحقق رؤیاهایش هست. این‌چنین است که زیبای فیلم آخر پاکروان، زنی به‌غایت واقعی و ملموس از کار درآمده و در هاله‌ای از رمزوراز پنهان نیست.

اما فیلم پایان تلخ غیرمنصفانه‌ای دارد که یک‌بار دیگر خطر پناه‌بردن فیلم‌سازان ما به پایان‌های تراژیک به‌منظور جمع‌کردن داستان‌های غیرمتعارف و رابطه‌های خارج از هنجارهای معمول را گوشزد می‌کند. درواقع پاکروان با انتخابی که در آخر انجام می‌دهد، این فرصت را از خود و تماشاگرانش می‌گیرد که عاقبت داستان را در شکل واقعی و معقول خود ببیند و آسان‌ترین راه را برای پایان‌بندی انتخاب می‌کند. از دیگر مشکلات فیلم، موسیقی حجیم آن است که گاه نقشی تحمیلی را در صحنه‌های احساسی ایفا می‌کند. پاکروان در این فیلم توانایی خود را در فیلم‌برداری صحنه‌های شلوغ و پرجمعیت نشان می‌دهد.لوکیشن اصلی فیلم که در یک باغ اتفاق می‌افتد، باغی است که برای مراسم عزا و عروسی کرایه داده می‌شود که به نظر می‌رسد انتخاب درستی برای چنین فیلمی بوده، چراکه در آن با شخصیت‌هایی سروکار داریم که سخت متأثر از رویدادهای تلخ و شیرین محیط‌شان هستند و ازاین‌رو تضاد بین شادی و غم را به‌خوبی برمی‌تابند.