یاران چه غریبانه رفتند از این ویلا

جشنواره امسال پر بود از فیلم‌های بلندی که با ایده‌های کوتاه ساخته شده بودند. کار کردن روی ایده‌های مینیمال هم به نفع تهیه‌کننده است هم فیلم‌ساز. در این مدل نوعی خساست در دادن اطلاعات به بهانه رئالیسم اتفاق می‌افتد. مخاطب را به گدایی می‌اندازد. اساسا سوالی مطرح نمی‌شود که دنبال جوابی باشیم. بعضا اگر سوالی هم مطرح شود اطلاعاتی داده نمی‌شود تا در پی جواب گمانه‌زنی کنیم. اصلا سینما اتفاق نمی‌افتد! «ویلایی‌ها» نمونه‌ای از این مدل است. پر از کلیشه‌هایی که نه تکانمان می‌دهند نه هیچی. پشت هم می‌آیند تا زمان را سپری کنند.

پریناز ایزدیار در فیلم ویلایی‌ها

شهرک جمع و جور ویلایی پشت خط مقدم و زنانی که به بهانه پشتیبانی می‌خواهند نزدیک همسرانشان باشند. بنشینیم کار بکنیم تا «هایس» بیاید. هایس که می‌آید اضطرابی به دل زنان می‌افتد که نکند خبر شهادت همسر من باشد که اگر باشد باید از ویلا بروند و تا آخر همین. خرده پیرنگ‌هایی که هیچ‌کدام جا به جایت نمی‌کنند.

 تعدد نقش‌ها آدم‌ها را شبیه به هم کرده است و این شباهت در چهره‌ها هم دیده می‌شود.طول می‌کشد تا زن‌های ویلا را از هم تفکیک کنید و این بسیار آزار دهند است. آدم‌ها به جز یکی دو مورد در مدل رفتاری هم شبیه به یکدیگرند. گه‌گاه بچه‌ها را هم نمی‌توان از هم تشخیص داد. کارگردان تازه نفس سعی دارد سرنوشت کلیشه‌ها را عوض کند. نوعی ساختارشکنی در دیدگاه و نتیجه‌گیری که این خوب است. «ویلایی‌ها» اما دغدغه‌ای مهم‌تر از همه این کلیشه‌ها دارد که بسیار محتاطانه به آن نزدیک می‌شود: قدرت و دیکتاتوری...

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.  [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]