بوفالو؛ برای مخاطب خاص!

بوفالو جدیدترین ساخته کاوه سجادی حسینی است که در آن ستارگانی چون پرویز پرستویی و هومن سیدی ایفای نقش می‌کنند. دو بازیگری که هر کدام در اوج محبوبیت به سر می‌برند. پرستویی که لقب پرافتخارترین بازیگر بعدازانقلاب را یدک می‌کشد و با  6 سیمرغ بلورین با اختلاف زیادی در صدر جدول سیمرغ داران کشور قرار دارد. پرویز پرستویی در نقش بهرام بوفالو برخلاف اکثر نقش‌های نسبتاً مشابه پیشینش، این بار در نقشی قهرمان، و انسانی پاک و خوش‌نیت قرار نگرفته و در قالب شخصیتی سخت و طماع حضور دارد و برای پی بردن به مثبت یا منفی بودن بهرام از بروز کم‌ترین حسی بهره می‌برد ، تا جایی که با گذشت دقایق زیادی از حضورش در فیلم نسبت به نیت او قضاوتی نکرده و مردد می‌مانیم.

 هومن سیدی نیز دیگر  بازیگر این فیلم است که پس از ایفای نقش در سریال «عاشقانه» به یکی از محبوب‌ترین هنرمندان کشور بدل شده است. حال ترکیب این دو بازیگر محبوب با سهیلا گلستانی و پانته‌آ پناهی‌ها دو هنرمند مستعدی که در سال‌های اخیر توانسته‌اند خود را  در دنیای سینما نیز به اثبات برسانند، کست بازیگری جذابی را رقم زده است.

بوفالو از آن دست فیلم‌هایی است که شیوه‌ای نو برای روایت داستانش دارد و این روایتگری خاص برای افرادی که سینما را به‌طور جدی دنبال می‌کنند می‌تواند سرشار از ایده‌ها و مضامین بدیع و  نو باشد. در «بوفالو» زبان تصویر بیش از ادبیات اهمیت می‌یابد و یکی از شخصیت‌های مهم قصه مرداب است، ویژگی بوفالو این است که در میان گل‌ولای مرداب زندگی می‌کند؛ این خصوصیت در شخصیت و ویژگی‌های بهرام تجلی ‌یافته است. «بوفالو» را می‌توان تشبیه زندگی به مرداب دانست؛ چراکه هرچه ناشیانه و رویاپردازانه در زندگی دست‌وپا بزنیم،  بیشتر در مرداب زندگی فرو می‌رویم و راه نجات بر ما تنگ‌تر می‌گردد.

دیگر نقطه‌قوت این فیلم تفاوت بارز با دیگر فیلم‌نامه‌هاست که به‌نوعی می‌توان گفت شاهد نوعی فیلم‌نامه تصویری هستیم. کارگردان پیش از پخش فیلم، با حضور در محل اکران به این مسئله اشاره کرد که به دنبال اثری در سینمای مدرن بوده؛ به همین دلیل از هیچ‌کدام از نمادهای سینمای کلاسیک در این فیلم استفاده نکرده است. او سعی کرده شرایطی فراهم کند تا مخاطب با دقت بیشتری به این فیلم نگاه کند و المان‌ها و نمادهای موجود در آن را دنبال کرده تا از شکل کلاسیک و قصه‌گویی خارج شود و مخاطب را به‌جای دیالوگ، با فضا و تصویر مواجه کند تا دریابد که چه اتفاقی برای شخصیت‌ها افتاده و چه اتفاقاتی قرار است رخ دهد.

از دیگر نکات جالب توجه «بوفالو» استفاده از «فرم» پیشرفته برای القای معنا و حس در فیلم است. کاوه سجادی برای پررنگ‌تر شدن این فرم بدیع در کارش، تأثیر دیالوگ را  تا حد ممکن کاهش داده و شاید کند بودن ریتم فیلم را بتوان به کم شدن دیالوگ‌ها و پررنگ بودن فرم در فیلم ارتباط داد، به همین دلیل است که این فیلم توانسته فضای مردگی و اندوه‌بار را به‌خوبی به مخاطب منتقل نماید.

 بوفالو بنا به عمد فیلم‌ساز، دور از کلیشه‌های مورد انتظار مخاطب راحت‌طلب بوده ، اما در بخش‌های فیلم‌نامه‌نویسی و کارگردانی تا بازی‌ها و فیلم‌برداری نسبت به بسیاری از آثار نه‌چندان قوی مورد پسند منتقدان ، ارزشمندتر است. پس اگر به دنبال تجربه‌ای جدید در سینمای به تکرار افتاده ایران هستید، بوفالو را از دست ندهید.

ضمنا می‌توانید از سایت سوره نیز به‌راحتی این فیلم را تهیه و درب منزل خود تحویل بگیرید. 

http://vacsoureh.com/Product/49