تلاشی ناموفق برای خروج ستاره‌ها از قالب همیشگی!

فیلم سینمایی «خفه گی» به کارگردانی فریدون جیرانی از همان آغاز و انتخاب بازیگران تا هنگامی که بر پرده سینما اکران شد، نقدها و نظرات زیادی را به دنبال داشت. یکی از مواردی که توجه و اشتیاق منتقدان و مخاطبان را برانگیخت تا هرچه زودتر به تماشای این فیلم بنشینند و به حس کنجکاوی شان پاسخ دهند، این بود که  نوید محمدزاده و الناز شاکردوست برای ایفای نقش هایی انتخاب شدند که کاملاً متفاوت بود از آن چه که پیش از این بازی می کردند. اکران «خفه گی» در سینماهای ایران، بهانه ای برای بررسی بازی این دو ستاره سینما در نقش هایی متفاوت از گذشته حرفه ای شان است. با ما همراه باشید.

«نرو سمیه!» را همه ما به یاد داریم؛ دیالوگ ماندگار و صحنه هایی از «ابد و یک روز» که در جای میخکوب مان می کرد و نوید محمدزاده ای که در نقش «محسن» به خوبی فرو رفته بود و بدش هم نمی آمد گاهی اشک مان را درآورد. با وجود این موفقیت ها، می دانیم اگر دیالوگ های «محسن» خارج از فضای این اثر شنیده می شدند، آن قدرها هم تأثیرگذار نبودند اما اجرای خیره کننده محمدزاده به آن جان داد و در ذهن ها ماندگار کرد.

نوید محمدزاده، جوان دهه شصتی و موفق این روزهای سینمای ایران، اولین بار با نقش آفرینی در «عصبانی نیستم» به مخاطبان حرفه ای سینما معرفی شد. بعدها در «ابد و یک روز» تحسین مخاطبان عام را هم برانگیخت تا توجهات را به خود جلب کند. ستاره تازه کار سینما که در تئاتر، باسابقه بود، برای «عصبانی نیستم» تا یک قدمی دریافت سیمرغ هم رفت اما به سبب حواشی فرامتن، دست اش از جایزه کوتاه ماند.

تا این که بالاخره بازی در «ابد و یک روز» برایش سیمرغ را به ارمغان آورد. حضور او در «ناهید» و «لانتوری» هم درخشان بود و برای آن جوایزی هم گرفت. «بدون تاریخ بدون امضاء» نیز تجربه خوش یمنی برای این ستاره سینما بود که از جشنواره های فجر و ونیز، جوایزی برای وی به همراه داشت.

با این حال بازی های درخشان نوید محمدزاده که نام او را در فهرست برترین های دهه 90 سینمای ایران قرار داده، بیش از هر چیز، مدیون جنس بازی تیپیکال اوست. اگرچه برخی اعتقاد دارند که بازیگر باید بتواند هر نقشی را ایفا کند اما نوید محمدزاده توانسته در عین تیپیکال بودن، بدرخشد. بازی برون گرای او در قالب آدم های عصبی، معتاد، عاشق یا روان پریش، هربار تحسین شده است.

این جنس بازی، او را به چند تیپ خاص محدود و نقش های درون گرا را با حداقل حرکت و دیالوگ، به تجربه های سختی برایش تبدیل کرده است؛ تجربه ای که در «خفه گی» موفق نبوده است. «مسعود» فیلم جیرانی با یک بازی زیرپوستی، می خواهد متفاوت باشد اما در ابتدای راه باز می ماند و راه همذات پنداری مخاطب را می بندد. نوید در یک صحنه فیلم حتی کنترل نقش را از دست می دهد و در برخورد با برادرش، واکنشی هیستریک بروز می دهد؛ عکس العملی که از «مسعود» فیلم پذیرفتنی نیست.

دیگر ستاره فیلم، الناز شاکردوست است؛ سوپراستار دهه هشتاد سینما که چند سالی است به نقش های متفاوت رو آورده، این بار هم همکاری اش با فریدون جیرانی، خبر خوبی برای هوادارانش بود. او از همان ابتدای دهه هشتاد و اولین تجربه های بازیگری، پرکار بود و شخصیت دخترهای پولدار، عاشق یا طناز را بازی می کرد.

الناز شاکردوست تا سال 91 ستاره فیلم های پرفروش و بلیت شانس گیشه های سینما بود. با این حال نقش آفرینی او در قالب نقشی خاص و متفاوت در «تابو» ی خسرو معصومی، به او شانس دیده شدن داد اما شاکردوست این فرصت را به هدر داد. معصومی کارگردان فیلم هرجا که رفته، انتخاب الناز شاکردوست را یک اشتباه خوانده و درباره او گفته است که تکنیک بازیگری را بلد نیست! به نظر می رسد، تا به حال چهره او علت اصلی انتخاب شدنش برای فیلم های بفروش بوده و همین موضوع که او را به یکی از سلبریتی های پرطرفدار تبدیل کرده، برایش دردسرساز هم شده و بازی اش را به حاشیه رانده است.

«خفه گی» جدیدترین تجربه اوست که یکی از متفاوت ترین شان هم محسوب می شود. شاکردوست عاشقانه های بفروش، این بار از تیپ همیشگی اش فاصله می گیرد و می پذیرد با گریمی سنگین و کاملاً متفاوت، جلوی دوربین جیرانی برود. او می خواهد تصویر دختری آرام ولی ازهم گسیخته را به نمایش بگذارد اما لحن بیان کلمات که یکی از فنون مهم بازیگری به شمار می رود، نقطه ضعف اوست؛ لحنی که در قالب نقش نمی نشیند و مخاطب را می آزارد. علاوه بر آن، بازیگر برای ایفای یک شخصیت درونگرا، باید از پیش شخصیت فیلم را بشناسد و با او زندگی کند تا بتواند خودش را در قالب نقش حل کند و بتواند از دریچه چشم او جهان را ببیند. در «خفه گی» این نقد هم به شاکردوست وارد است که شخصیت «صحرا مشرقی» را به خوبی نشناخته و با او خو نگرفته است.

بازی در «خفه گی» فرصتی دوباره برای این بازیگر بود تا نشان دهد به درجه ای از پختگی رسیده است که بتواند از نقش های تکراری و کلیشه ای فاصله بگیرد. «خفه گی» تجربه ناموفق ولی جرقه خوبی برای شروع یک تغییر است. حالا باید منتظر جشنواره فجر باشیم تا ببینیم او در فیلم «سراسر شب» مؤتمن گامی فراتر گذاشته است یا خیر؟