استاد محمدرضا شجریان پیامبر آواز ایران، داود زمان، مرغ باغ ملکوت پس از ۱۱ سال سکوت، قفس تن شکست و رست. چیزی شایسته تر از این غزل حضرت حافظ برایش نیافتم. حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم چنین قفس نه سزای چون من خوش الحانیست روم بگلشن رضوان که مرغ آن چمنم عیان نشد که چرا آمدم کجا بودم دریغ و درد که فارغ ز کار خویشتنم چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس چو در سراچه ترکیب تخته بند تنم اگر ز خون دلم بوی شوق می آید عجب مدار که هم درد نافه ختنم طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع که سوزهاست نهانی درون پیرهنم بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار که با وجود تو کس نشنود ز من که منم همایون نازنین تسلیت، خداوند تورا برای ما حفظ کند. داریوش ارجمند