هما یزدانی: انگار این سنت نامگذاری فیلم‌ها با اسم رنگ‌ها که خود جیرانی با «قرمز» شروعش کرد، در سینمای ایران پایان نخواهد یافت. درست مثل سنتِ به‌اصطلاح رئالیسم اجتماعی که تب‌اش به جان این کارگردان‌های فیلم‌اولی افتاده است. اشکالی هم ندارد؛ بگذاریم از روی دست امثال فرهادی و بنی‌اعتماد، فقر و فحشا را مشق کنند.

هما یزدانی: فیلمساز اولین کنایه‌اش را نثار خود تهرانی‌ها می‌کند وقتی که می‌گوید «دختری که به تهران آمد دیگر فاتحه‌اش را باید خواند»، اما برای بقیه هم از چرکی ‌کم نمی‌‌گذارد.

هما یزدانی: بله، رگ خواب پیام اخلاقی هم دارد! برخلاف خیلی از فیلم‌های روز که فقط به طرح‌مسئل می‌نازند! اما نه پیامش گل‌درشت ‌است و نه اخلاقش شعاری. اتفاقاً به دل می‌نشیند وقتی که خطاب به همهٔ دخترها می‌گوید:«آهای خبردار! مستی یا هشیار؟ خوابی یا بیدار؟

هما یزدانی: کارگردان می­‌کوشد در پایان­‌بندیِ باز و تلخِ برشی از یک زندگی روزمره، به نئورئالیسم استادش وفادار بماند؛ اما یکدست نبودن بازی‌های امتحان نهایی چنان توی ذوق می‌­زند که شاید بهتر باشد یراقی در چینش بازیگران-نابازیگرانِ فیلمِ بعدی‌­اش، میان راه خود و راه کیارستمی یکی را انتخاب کند؛ یا رومی­ روم یا زنگی­ زنگ!