علی دشتبان: فیلمی اثرگذار و موشکافانه که با توجه به مؤلفش که جنسیت زن دارد، اسیر بیانه های ضد مرد و فمنیسم نشده و با نگاهی تحلیل گرانه و آگاه پوسته ظاهری زندگی را کنار زده و با دقت به وارسی معضلات و مشکلات عاطفی و روحی روانی خانواده ای می پردازد.

علی دشتبان: چیزی که بیشتر از همه در فیلم بدون تاریخ بدون امضا نمود پیدا می‌کند شباهت های غیر قابل کتمان فیلمنامه با اثر اسکار گرفته اصغر فرهادی به نام «جدایی نادر از سیمین» است.

علی دشتبان: می‌توان از آباجان به عنوان داستانی تلخ اندیش نام برد که فضای دوران جنگ را بستری مناسب برای بیان تلخی‌هایش دانسته و رخت ماتم را این‌بار بر شانه پیرزنی انداخته است که قرار است نماینده مادر ایرانی و سنتی باشد.

علی دشتبان: آرزوهایی بی‌حاصل که در پی خواست‌های نفسانی به وجود می‌آیند و گذشته این مرز و بوم را پشت زرق و برق‌های نفسانی‌اش جا می‌گذارند تا در هزارتوی سیاست‌ها رنگ ببازند.

علی دشتبان: اگر تلاش فیلمساز را در راستای بیان ارزشی ناگفته به دنیای پر جذبه سینما نیمی از راه و رسالت فیلمساز بدانیم، فیلمساز به درستی و با گام‌هایی محکم این راه را طی کرده است.

علی دشتبان: فیلم با محور قرار دادن فرد روحانی در فیلم نه تنها در جهت رسائل اخلاقی روحانیت حرکتی نکرده است بلکه تلاش می‌کند تقابل با دین را با ارائه تناقضاتی خود ساخته، در فیلمی دینی به نمایش گذارد.

علی دشتبان: گویی این ژست فیلمساز‌های اول سینمای ماست که جامعه خود را تلخ‌تر و بسته‌تر از آنچه هست یا آن‌چه می‌تواند باشد تصویر می‌کنند.