علی نیکجو: در جهانِ پس از کاهانی، آدم‌های یله و مست در شهر، دیگر زیاد از همسفر شدن با صدام حسین تعجب نمی‌کنند. سرِ مرگ و پایین پریدن از ساختمان گل یا پوچ بازی می‌کنند و… این همان پوچیِ فرازمینیِ جهانِ پس از کاهانی است.

علی نیکجو: شاید جوانانِ «تیک آف» را ناامید و مأیوس و محبوس در جبری تاریخی-اجتماعی فرض کنیم، اما فیلم به ما تحفه‌ی دیگری می‌دهد که نگاهمان را نسبت به آینده عوض می‌کند؛ تحفه‌ای از جنس حس و حالی که پس از شنیدن نوای عبدالحلیم حافظ به ما و شخصیت‌های فیلم دست می‌دهد.

علی نیکجو: کارگردان به وضوح می‌خواهد بازگشتی به «سعادت آباد» و بحران‌های عاطفی – اخلاقی‌اش داشته باشد، اما تلاشش به گواه خنده‌های تماشاگران در سالن سینما، مذبوحانه است.

علی نیکجو: اخلاقِ ارج نهاده شده، هنگامی به چالش کشیده می‌شود که در کشاکش با حادثه‌هایی ناگهانی باشد‌، حادثه‌هایی در جهانِ مدرن که اتفاقا در نظر جلیلوند بر اثر نادیده گرفته شدن «امرِ اخلاقی» به وجود آمده‌اند.

علی نیکجو: اگر فرض کنیم، یتیم خانه توانسته است در قهرمان‌سازی موفق عمل کند – که نمی‌کند – باید بپرسیم این قهرمان در مواجهه و ستیز با چه نیروهای متضادی دست به اعمال تهور آمیز می‌زند و داستان را پیش می‌برد؟

علی نیکجو: اروند، برخلاف اسمش نه «مکان» مند است نه «زمان» دارد. کانال‌های فیلم بیشتر شبیه کانال‌های جنگ جهانی اول‌اند تا جبهه‌ی جنوب ایران.

علی نیکجو: برخورد نسلِ به جنگ رفته و نسلِ امروز و دغدغه‌های زندگی و معیشتِ بعد از جنگ خیلی پررنگ‌تر از تمِ عاشورا و زیارت است.

علی نیکجو: کنش‌های عاطفیِ فیلم، بارقه‌های کم‌رمقی هستند که در لحظاتی اتفاق می‌افتند، اما مورد توجه کارگردان قرار نگرفته‌اند و رها می‌شوند.