راد شهبازی

"مــــا هــمه بــا هــم هـسـتـیـم " متفاوتِ پست مدرن یا کمدیِ مفهوم گرا !!!

کمال تبریزی در اثر جدیدش مسئله ی مرگ و خودکشی با زیرکی به استهزا و هجو کشاند.ساختار فیلم از نوع پست مدرن است.
روابط در فیلم تصادفی است. و.در فیلم کارکترها هیچ گونه نگرانی بابت مرگ ندارند و خونسردانه به استقبال آن می روند. به نوعی واقعیت در فیلم ناپایدار است. در فیلم پست مدرن علت و معلولی نداریم.و عملا شخصیت پردازی درست نداریم.کارکترها فاقد دیدگاه هستند. و هیچ گونه تعلیقی در آن شاهد نیستیم.لیلا حاتمی می خواهد ادم هایی که افسرده اند و انگیزه زندگی ندارند تشویق به خودکشی می کند.
کارکترها در فیلم همه قصد پایان زندگی دارند اما با وارد شدن پژمان جمشیدی همه از تضمیم خود منصرف میشوند. هیچ گرهی در فیلم نداریم.و کشمکش های ساده شاهد هستیم (امیررضا صفائی تبار)

همانگونه که اشاره شد با فیلمی پست مدرن طرف هستیم که مفاهیم و نمادهای بیش از اندازه ای را در خود جای داده است (برای مثال آن رصدخانه متروکه و پلان های خودکشی لیلا حاتمی ) ... تمامی مفاهیم و نمادهای موجود در فیلم بسته به دید و نگاه مخاطب است ...
لیلا حاتمی که به عنوان سیاستمندان کشور دست به کشتن جمعی از جامعه مسئله دار (دیوانه،مغرور،معتاد،سارق،پول دوست،آدم کش) ، که به دلیل وجود مشکلات بیشمار همگی ناامید ، افسرده و میل بی اندازه ای به مرگ دارند (از کارگردان مغرور تا پیرمرد دیوانه ) و حال مهران مدیری که در نقش فرشته مرگ (و یا به تعبیری دگر یک صاحب قدرت دیگر که همواره مشغول خوردن غذاست و هیچگاه سیر نمی شود...) تلاش دارد به حقیقت اتفاقات پیش آمده برسد ...
می‌توان نقص اصلی فیلم را در ضعف کارگردان در حفظ ریتم و حفظ مود و اتمسفر داستان دانست ! در اوایل نیمه دوم فیلم به شدت افت می‌کند و خرده داستانها و ریزداستانها توانایی جذب مخاطب را ندارند ؛ اما با یک پایان عجیب این ضعف تاحدودی برطرف می‌گـــردد ...

از نکات دیگر که می‌توان بدان اشاره کرد ، بی طرف بودن فیلم است ، فیلم همزمان با شوخی هایش با تمام اقشار و عقاید؛قصد دارد خود را بی طرف جلوه دهد ... این موضوع را می‌توان دلیلی بر نقدهای عجیب برخی از افراد درمورد اتفاقات فرامتنی این فیلم دانست !

اما از نقاط قوت کار می توان به قاب بندی های استاندارد اما بی تنوع فیلم به خصوص در سکانس های مربوط به بازپرسی مهران مدیری ، موسیقی کاملا یکدست و هم خوان با مظنون و ریتم ، جلوه های بصری و اسپشیال افکتز فراتر از حد سینمای ایران ، بازی های تمام بازیگران برای ایفای نقش تیپ های متفاوت از اقشار جامعه (حتی به طرز شگفت انگیزی محمدرضا گلزار ) که نشان می‌دهد کارگردان در مسائل فنی خوب عمل کرده است !

این فیلم پیشرفت بزرگی برای کمال تبریزی که عادت به ساخت کمدی های سیاه و سیاسی دارد ، محسوب می‌شود . کمال تبریزی که در این فیلم به پخته ترین درجه کارگردانی در کارنامه اش رسیده و مدیریت این تعداد کم نظیری بازیگر و حجم زیادی از مفاهیم سیاسی را به خوبی انجام داده است . فیلمنامه نیز با وجود ضعف های نه چندان زیاد ، همچنان یک فیلمنامه عجیب و جذاب است . درکل تماشای فیلم به افرادی که تمایل به تفکر دارند توصیه می‌گردد ...(فراموش نکنیم که هر فیلم پربازیگری در ژانر کمدی موقعیت ؛ که به اعتقاد خود کارگردان و بسیاری از افراد فیلم در این ژانر ساخته نشده ؛ قرار نیست صرفا مخاطبان را به خنده وا دارد ، به عبارتی دیگر هر کمدی امثال هزارپا نیست)