سید محمد موسوی

"متری شیش و نیم" ، بلاغتِ فیلمساز در ژانر نکبت

نکته* مانند سعید روستایی باشیم. اگر سیاهی میسازیم، خوب بسازیم.
اخطار* به شرافتتان احترام بگذارید و برای دیدن این فیلم بچه ها را با خود به سالن سینما نبرید.

"متری شیش و نیم " را باید از 2 منظر بررسی کرد. 1 نقاط قوت. 2 نقاط ضعف

1-نقاط قوت:

یک:فُرم. فرمی که روستایی برای ساخت این فیلم برگزیده است به حد غایت عالی ست. زیرا ساختار اثر هیچ باگ یا گافی ندارد که به بدنه فیلم لطمه بزند(البته من نمیدانم چقدر از فیلم سانسور شده بود)
دو:فیلمبرداری. نشان دادن سکانس های ابتدایی بصورت صحنه های باز علی الخصوص صحنه تعقیب و گریز پلیس؛ سپس نمایش سکانس های داخل بازداشتگاه که فیلمبردار قاب دوربینَش را کمی می بندد و در آخر، نمایش کاراکترها با ایجاد قاب های کلوزآپ، وقتی این ترکیب بندی را کنار هم قرار دهی میفهمی با یک فیلمبردار کاربلد طرف هستی که نگاهِ بسیار حرفه ای و والایی دارد. حرکت دوربین در سکانس های مربوط به "صمد(پیمان معادی)"، کاراکتر او را در خدمت فیلم قرار داده است و بیننده را به پلیس وصل میکند تا فیلم برای مخاطب باورپذیر شود. حتی در سکانس های مربوط به "ناصر خاکزاد(نوید محمدزاده)" هم دوربین در خدمت کاراکتر پلیس بود تا بیننده همچنان با پلیس بماند و کاراکتر "ناصر خاکزاد" مورد محبت و دلسوزی بیننده قرار نگیرد. برای من که فیلم های بسیاری از سینمای ایران دیده ام، چنین تصویربرداریِ فوق العاده ای آن هم در یک فضاهای اغلب بسته، بسیار لذتبخش بود.
سه:صدابرداری و صداگذاری. هنگامی که شما تمام دیالوگ های فیلم را می شنوید، افکت های صوتی را می پذیرید و هیچ صدای مصنوعی و نافُرمی در فیلم نیست، یعنی تیمِ صدابرداری و صداگذارانِ فیلم کارِ‌ خود را به نحو احسنت انجام داده اند.
چهار:آرایش صحنه. حقیقتاً باید به نگاه سعید روستایی و تیمِ صحنه پردازَش جایزه ویژه داد. زیرا دکور و اجزای آن بشدت درست و اصولی بنا شده بودند. من در هیچ سکانسی نتوانستم ایرادی از صحنه آرایی بگیرم. همین که در یک فیلم اجزایِ داخل صحنه حواس‌ بیننده را پرت نکنند، خود یک شاهکار است. چه برسد به این اثر که چیدمان تمامِ‌ اجزایِ داخل صحنه ها به روند رو به جلوی فیلم کمک میکرد و این برای سعید روستایی یک امتیاز مثبت است.
پنج:موسیقی. ظرافت و دقت در ساخت موسیقی فیلم که موجب همراهی مخاطب با سکانس های مربوطه میشد.
شش:بازیگران. نقطه قوت اصلیِ این فیلم بازیِ بازیگران ست. در مورد "پیمان معادی" و "نوید محمدزاده" حرف زدن؛ راه به خطا رفتن ست. زیرا بدبین ترین منتقدان نیز از بازی این زوج هنری بسیار تعریف میکنند. درمورد سایر بازیگران باید گفت تمامیِ تیم تشکیل دهنده بازیگران که بیشترین حضور را جلوی دوربین داشتند، با نحو قابل قبولی در خدمت فیلم بودند. هیچ حرکت اضافه ای دیده نمی شود. بازی ها تصنعی نیست. کسی سعی نکرده از خودش چیزی به نقش اضافه کند و این عالی ست. حتی حرکت چشم ها هم بطور مشخص برنامه ریزی شده است.
هفت: چهره پردازی و طراحی لباس. چهره پردازی و طراحی لباس این اثر آنقدر شگفت انگیز بود که من گمان میکنم خارجی ها نیز باور کنند با یک قاضی و چند پلیس و چند قاچاقی و تعداد بیشماری معتاد و مصرف کننده روبرو هستند. گریم اینقدر نزدیک به واقعیت؟؟ من در کمتر اثری دیده بودم.دست مریزاد.
هشت:میزانسن و دکوپاژ. مجموع هفت مورد بالا را که کنار هم قرار دهیم، به یک دکوپاژ اصولی و قاعده مند می رسیم که مخاطب را در جریان فیلم حفظ میکند و هر سکانسی که نشان داده می شود، بهت و حیرت را به همراه دارد. معجونی که روستایی در این فیلم ساخته، یک دکوپاژ بینظیر از بازی ها، نور، صدا و تصویر، موسیقی، طراحی صحنه و لباس و گریم است.